Απόνερα

Α: ο κόσμος αφήνει απόνερα προς τα μπροστά

γι αυτό εμείς μένουμε πίσω να κολυμπάμε πλάγια

Φ: ένα κορίτσι έπλεξε τα μαλλιά της με χαρτάκια μάλμπορο

και καπνίζει τώρα με ένα σπίρτο όλη μέρα

Β: μου αρέσει το κρασί

γιατί οι άνθρωποι νομίζουν πως γελάω

Γ: μου αρέσεις εσύ

γιατί γίνομαι άνθρωπος

Β: και πέφτω στην ίδια παγίδα

Α: αν στον καθρέπτη βλέπεις όλες τις αντανακλάσεις μαζί

θα πρέπει να ορίσουμε ξανά τι θα πει διαύγεια

και μην ξεχάσουμε να αναφερθούμε στ' όνειρο

Β: υπάρχει μια στιγμή

που γίνεται το κλικ

Γ: υπάρχουν στιγμές

που βγάζεις ηχητικά εφέ από το στόμα

Β: ο φόβος είναι πραγματικός

όταν περιμένεις

κι όχι όταν φοβάσαι

Γ: η αναμονή είναι βαρετή

όταν γνωρίζεις τα σημάδια

Φ: ένα αγόρι παίζει με ζογκλερικά μπαλάκια

και σιγομουρμουρίζει πιθανότητες

Α: ακούς;

Α,Β: δε μίλησα

Α: ακούς;

Β: αντιφατικό

είναι το πόσο αντιφατικό

δεν είναι

Α: αν ήταν η ζωή μας γραμμική

θα σου μιλούσα για πράγματα παράλογα

που συμβαίνουν αντί να υπάρχουν

Φ: είναι ένα παιδί που λαχταράει να βουλιάξει

Γ: με αγχώνουνε τα ζώα

γιατί θέλουν μόνο αγάπη

Φ: είναι ένα χέρι τεντωμένο προς τον ήλιο

με μαυρισμένα μόνο τα ακροδάχτυλα

Α: ο χρόνος αφήνει απόνερα προς τα μπροστά

άρα πάει προς τα πίσω;

Β: προχωράω προς το παρελθόν

και νοσταλγώ το μέλλον

Γ: ευτυχώς

Β: η νοσταλγία είναι ομορφότερη ανάποδα

Γ: ευτυχώς

Β: είμαστε ήδη η τελευταία σελίδα

Α: και το παρόν;

μέσα στη θάλασσα;

(παύση)

Α: οι πλάκες της Γης ανοίγουν σαν μια τάπα που βγαίνει

η στάθμη πέφτει στο κέντρο

κι απ' τα πλάγια το νερό κάνει γωνίες

Β,Γ: τώρα πιο πολύ σου μοιάζει

Β: κι αν μιλάμε μόνο για χάρτες

τότε όντως οι πιγκουίνοι θα έπρεπε να πέφτουν προς τα έξω

Γ: γι αυτό καλύτερα

Β: καλύτερα να μη μιλάμε για χάρτες

Γ: είχες δίκιο

τόση ώρα μιλούσαμε για τον πλανήτη

Β: που είναι φτιαγμένος από χαρτί

και μολύβι

Γ: καλύτερα

θα ήθελα να με αγαπάς λίγο καλύτερα

Α: αλλά φτάνει τώρα πια

όλα αυτά ανήκουνε

στο μέλλον

αφού

εμείς.

that moment when I was able to begin again

οι μέρες λένε ψέματα. αλήτες. ρουφιάνοι. υπόκοσμος, μπλεγμένος, μια μεγάλη σκευωρία με τα χρονολόγια, να μας πάρουν το μυαλό. όχι. καμιά μέρα. κανένας μήνας. τη ζωή μετράω σε στιγμές. δευτερόλεπτα. κλικ. και σναπ. μπαμ!- δευτερόλεπτο πλην ένα. ο φόβος είναι σωματικός. δευτερόλεπτο μηδέν. ο φόβος διαχέεται στο σώμα σου και το σώμα σου ανοίγει το δικό μου. βρίσκει χώρο. δευτερόλεπτο ένα. ο χρόνος γίνεται θετικός. δευτερόλεπτο δύο. ο χρόνος δεν υπάρχει. δευτερόλεπτο, χωρίς όνομα. δευτερόλεπτα. μ΄αγγίζεις. η φωνή σου αλλάζει. εισπνέω. είναι καλοκαίρι. εκπνέω. ρίχνει χαλάζι. αναπνέουμε συγχρονισμένα. φοράς στο κεφάλι τη σκηνή. δυναμώνω το γκαζάκι. βάζεις τη μπλούζα σου. βγάζω το μαγιό μου. γελάς. αναπνέω- δεν ανασαίνω. έχει ήλιο. τα μάτια σου λιώνουν. είναι νύχτα. σβήνεις το κερί. μετράω με το δάχτυλο τις φακίδες σου. σβήνεις το φως. φωτογραφίζω εγκεφαλικά τις φλέβες σου. ανοίγω τα μάτια. ρωτάς- είσαι χαρούμενη; κοιμάμαι. περνάνε σκιές. ξυπνάω. οι θάμνοι έχουν αγκάθια. κοιμάμαι. όχι- κοιμόμαστε. ταχυπαλμία. τι έπαθες; τίποτα μόνο θα πάθω αγκύλωση απ' το χαμόγελο. α. πρώτη φορά βλέπω πυγολαμπίδα, α, πρώτη φορά μου το λένε αυτό, α, πρώτη φορά είναι το άλφα θετικό σαν τα ρολόγια, α και έυ, τι κάνεις, έυ, εσύ, όχι, όχι- εμείς, εγώ- δεν φοβάμαι, εγώ- ξυπνάω- απότομα, εσύ- με αφήνεις να κοιμηθώ λίγο ακόμη, αχ, ξυπνάω, σφίγγω το χέρι σου, ρε, ξυπνάω, δαγκώνω το δέρμα σου, αμάν, ξυπνάω, ρουφάω τα μέσα σου, ναι, ξυπνάω, μαζί, ξυπνάω, μαζί, ξυπνάω. είσαι αληθινός; ξυπνάω. ακόμη εκεί. πώς; μα- πώς; ξυπνάω. εκεί. εδώ. ξυπνάω. δεν κοιμάμαι. ξυπνάω. ξυπνάμε. μαζί- ξυπνάμε.

υποσχέσεις και σχέδια σε πλαίσια ονείρων.
αν έρθει το τέλος του κόσμου,
θα ΄ρθει τουλάχιστον σε στιγμή σωστή.
δεν θα ΄ναι το μέλλον μισό,
θα έχει κιόλας γίνει.

το πλήρωμα του χρόνου

κράτα με, ο ουρανός πετάει πέτρες.
συνέχισε να προχωράς.
οι πέτρες λιώνουν.


όποτε αφήνεις το χέρι μου να ανάψεις το τσιγάρο σου
όποτε γυρνάω την πλάτη μου να βολευτώ
μικρές προδοσίες

όποτε αναιρείς το χώρο με τα μάτια
όποτε ακούω τη φωνή μου να γλιστρά αβίαστ' απ' το στόμα
μικρές ανάσες

δεν είμαστε δεμένοι
είμαστε συνδεδεμένοι
με μια κλωστή που ενώνει κάθε πληγή
και φτάνει μέχρι έξω απ' το σώμα, να ξεκινήσει τη ραφή

όλες οι συγκυρίες
όλες οι τυχαίες αποφάσεις της στιγμής
όλες εκείνες οι σπασμωδικές κινήσεις
για να σε βρω

για να βρεθούμε

κάπου που είχαμε ήδη βρεθεί,
σ' έναν κόσμο που έβγαζε νόημα εξ' αρχής

εμείς μωρό μου δεν είμαστε τραγωδία, είμαστε ποίηση
σκαλισμένη διάσπαρτα στα τετράδιά μας από άλλους καιρούς
και τώρα ξαφνικά μελοποιείται


κράτα με, ο ουρανός πετάει πέτρες.
συνέχισε να προχωράς.
θα ξορκίσω το σκοτάδι μας.