ο νόμος του Μέρφυ

η επανάληψη είναι η μήτηρ της απελπισίας
κι ο φόβος της, πατέρας άκληρος


φοβάμαι
το πλατς που κάνουν οι σταγόνες του νερού
όταν πέφτουν απ' τα μαλλιά σου στο πλακάκι
χωρίς να έχω βάλει τάπα στην μπανιέρα
τα χάρτινα μνημεία που μας χτίζουμε τόσο πλάι στα τσιγάρα μας
τις τελευταίες γουλιές από ρακή κοντά στο νεροχύτη

το κουμπί διαγρ-αφής δίπλα στο εικονίδιο της μουσικής μου
την αυτόματη διόρθωση του κινητού
τα λήμματα παγκόσμιας ιστορίας

τα ρούχα που στενεύουν στο πλυντήριο
τους αναπτήρες που στερεύουν από υγραέριο
τις μελανιές που κιτρινίζουν

φοβάμαι
τις λέξεις μου στα τετράδια που δεν πρόλαβες
το αίμα σου στους τοίχους που δεν άγγιξα
τους εφιάλτες που είδαμε αγκαλιά

φοβάμαι τη ρεβάνς που μου χρωστάει ο φόβος
αφού μ΄ άφησε ο χρόνος να σε φτάσω

κι ελπίζω μονάχα
οι θάνατοί μας να μην είναι τόσο ταιριαστοί
και σε ικετεύω
μονάχα
παραχώρησέ μου τον αληθινό

είχα πει

εκπαίδευση στη μιζέρια

εντριβή στην καταστροφή

σπουδαγμένο κορίτσι

με όνομα

Άλφα.

πόσοι αναγνωρίζουν τη λέξη αριθμός

πόσοι ένιωσαν περήφανοι που κλείσαν τα πατζούρια

άνθρωποι μόνοι

άνθρωποι ήσυχοι

που ξέρουν μόνο να ουρλιάζουνε κατάρες

ήσυχοι

ποιο παιδάκι ξέρει;

να σηκώσει το χέρι του

να δείξει

αυτός

αυτός με πείραξε

αυτός

εγώ

εγώ δεν

δεν

δεν κάνουμε έτσι

κάνουμε αλλιώς

εκτός αν πάει αλλιώς η φάση

και το αλλιώς είναι έτσι

ε;

έτσι;

εγώ

εγώ

δεν

τα μπορώ αυτά

αυτά

για σας

που αναπνέετε μεταξύ σας τον καπνό

ε ναι

ε;

πόσοι άνθρωποι πληγωμένοι

αποφασισμένοι

να μην αποφασίζουν πια

η ελπίδα στα ενήλικα μεταφράζεται ανοησία

ο έρωτας αναμονή της δυστυχίας

κάναμε οι άθλιοι τις πεταλούδες να μοιάζουνε με σφαίρες

κι εγώ

εγώ

κάποιο εγώ

εγώ

που είχα πει δε θα πιστέψω...

οι πεταλούδες θα ναι πάντα όμορφες

και ελεύθερες

καμιά σχέση δε θα θέλουν να χουνε με τα στομάχια σας

πάντα ποιητικές

πάντα ετοιμοθάνατες

όχι σαν κι εμάς

που δεν ετοιμαστήκαμε ποτέ 

απ' την αρχή του χρόνου