παιδιά

η σχέση μου με το πληκτρολόγιο 
περνάει κρίση
ξεμένω από αποθέματα 
να ταΐσω τα τετράδια 
τα 'χα μαθημένα σε τροφή συγκεκριμένη
κονσέρβα κενή, 
συν δέκα τα εκατό μοναξιά σε προσφορά

ευτυχία
τόση ευτυχία
τόσα χρόνια ορθογραφία
και δεν ξέρω ακόμη πώς γράφεται
μονάχα προσπαθώ καμιά φορά
στις σημειώσεις του κινητού μου να χωρέσω
σε περιορισμένους πενήντα χαρακτήρες
αποσπασματικές εκφράσεις 
μεθυσμένες
και ξένες με το επόμενό μου ξύπνημα

«να βλέπεις τον έρωτα 
όπως αυτός σε βλέπει» 

τόσα χρόνια φόβος
τόσος κόπος
και τόση αμηχανία τώρα
μπροστά στο αδύνατο
και αδύναμο
του τότε

τρομάζει
να μην τρομάζω

τόση ευτυχία
και δεν ξέρω ακόμη πώς

μαθαίνω απ' την αρχή την αλφαβήτα
σε αφήνω να μου δείξεις το περπάτημα
και αναρωτιέμαι για τα πάντα 

χρωματίζω το σώμα μου
γκρινιάζω
χοροπηδάω στο κρεβάτι
ζητάω παραμύθια
σε αναγκάζω με τα δόντια μου να μείνεις

κι αν φύγεις
θα ΄χω πλέον κι εγώ
μια δική μου τραγωδία
να διδάξουν στα παιδιά