Σκονισμένες 2

Έμοιαζε για πάντα

Κάθε σου βήμα ήταν πάνω μου, 

είχε χαλάσει ο βορράς

και μονάχα προς εσένα έγερνε η δική μου η πυξίδα

Η καρδιά έτρεχε να σε προφτάσει,

το δικό της το ρυθμό έβρισκε, δεν τον ήξερε ακόμη,

μου τον έμαθε το άγγιγμά σου

Χωρίς εσένα, χανόταν το εγώ μου,

μα αντί να ψάξω να το βρω,

εσένα έψαχνα στους δρόμους, 

μεσάνυχτα βαθιά που δε φαινόμουν,

κι όταν γύριζα στο σπίτι έκλεινα όλα τα φώτα

για να μην θυμίζουν που δεν συγκρίνεσαι,

μήπως και φύγει η τρέλα.

Τώρα ξέρω.
Εξηγώ πια
κείνες τις  νύχτες που 'σκιζα λυσσασμένη τα σεντόνια
κι έμπαιναν τα δάχτυλα φίμωτρο στο στόμα
για να κρατήσουν μέσα τ' όνομά σου.
Ξέρω. Έσπασα τους κωδικούς,
τις έκαψα τις ενοχές μου.
Ξέρω. Μα δεν μ'αρέσανε ποτέ τους τα ονόματα.
Κι αν σου ταιριάζει ο έρωτας,
διαφορετικός σου πάει από κείνον που διάβαζα μεσ' τα βιβλία.

Έτσι.
Χωρίς περιγραφές,
χωρίς λέξεις,
χωρίς διαφυγή
σε ερωτεύτηκα
χωρίς να το θελήσω.

Μα τώρα, ξημέρωσε καινούριους χειμώνες
και πίσω σε χάρισα, στα καλοκαίρια.
Μου 'πεσε ο πυρετός σου
και δίχως να χρειαστεί να την τραβήξω πλέον με τα δόντια,
κλείνω την αυλαία για το κεφάλαιο μας,
που δεν έγινε δικό μας, στην αλήθεια του, ποτέ.

Τούτο μονάχα ήθελα να πω, τώρα που σε θυμίσανε:
χαίρομαι που μ' αγάπησες και απ' τα άλλα όλα χόρτασα...