Πέμπτη, Ιανουαρίου 02, 2014

Ain't we all just runaways?


"Το μυστικό", της ψιθύρισε κρυφά στ' αυτί, "είναι να μην νομίζεις.
Να μην περιμένεις.
Κανείς δεν απογοητεύτηκε χωρίς προσδοκίες.
Κανείς δεν πληγώθηκε χωρίς αυτές,
ποτέ κανένας δεν χάθηκε στ' αλήθεια αν δεν τις είχε."

Το μυστικό, ήταν η ντουλάπα.



Ζητείται καταφύγιο.
Μέρος σαν τη νύχτα.
Μα ζητείται και πανσέληνος,
προσωπικά απ' το ίδιο το μολύβι.

Ζητείται καταφύγιο,
να μοιάζει με το βράδυ.
Να μυρίζει σα χειμώνα
και να ακούγεται όπως τα μεσάνυχτα.

Δεν θέλω ανθρώπους,
δεν θέλω λέξεις, μόνο τις δικές μου,
που στάζουν τον ιδρώτα μου καθώς πληθαίνουν.
Ούτε να φαίνομαι θέλω,
ούτε να υπάρχω.
Δεν θέλω φώτα, βουητά από σπίτια.
Ένα καταφύγιο θέλω,
μακριά,
να κρύψει το πρόσωπό μου τώρα που σκλήρυνε
και τα μάτια μου που διαφώνησαν και τρέξαν.
Προτιμώ τις λάμψεις απ' τα αυτοκίνητα που περνούν
χωρίς να νοιάζονται για εμένα,
χωρίς να χρειάζεται να νοιαστώ κι εγώ γι αυτά.
Ένα μέρος, να κρύψω την πληγή μου έτσι που άνοιξε
και ξαφνικά χώρεσε μέσα της όλα μου τα "αν"
κι όλα τα "ίσως".
Άνοιξε τώρα που κλείσαν οι πόρτες.

Δεν τους θέλω τους ανθρώπους,
με το ζόρι αντέχω τον εαυτό μου.
Θέλω να πάψουν τα μουρμουρητά,
να γυρίσω πίσω στη θολούρα,
στη μουτζούρα μου,
που δεν ήξερα να περιγράψω.

Δεν τους θέλω τους άλλους
κι ούτε θέλω να με θέλουν.

Να φύγω θέλω.

Να σταματήσω το χρόνο.

Τη ντουλάπα μου θέλω.

Την αγαπώ, πιο πολύ από εμένα
γιατί κι εκείνη, πιο πολύ μ 'έχει αγαπήσει.
Υπάρχει μόνο
κι αυτό φτάνει.
Δεν θα παρατηρήσει την παρουσία μου,
δεν θα προσέξει καν πώς κουλουριάζομαι μέσα της
και πώς της κατσιάζω που και που τις κρεμάστρες με τα ρούχα.

Τη ντουλάπα μου θέλω, δεν θέλω ανθρώπους.



Αν εσύ με θέλεις, είμαι γεμάτη από "ίσως" και "δεν ξέρω" και δεν έχω μάθει ακόμη πώς να ακουμπώ.
Τα δικά σου τα χέρια δεν ξέρω αν θα διώχνω και στη φωνή μου δεν μπορώ να επιβληθώ. 

Αν με θέλεις, δεν ξέρω τι να γίνει για να δεις πως ό,τι ήταν για να κάνεις, το έχεις κάνει. 

Κι αν πέσουμε, πέφτουμε κι οι δύο. 
Κι αν με ρίξεις, έσπρωξα κι εγώ. 

Αν με θέλεις, να ξέρεις πως μόνος βάζεις φαντάσματα στο δρόμο, 
γιατί εγώ, αν τίποτα δεν ξέρω, ξέρω πως προχωρώ με τα μάτια μου κλειστά 
και μου φτάνει αυτό. 
Θα με προσέξω εγώ.

Φύγεις δεν φύγεις. 

Αν με θέλεις, κάτσε λίγο ακόμα 
για να ξέρω πως με ήθελες.



Φτάνει όμως εδώ,
δεν μ' αρέσει να ζητώ,
πάλι θα παραιτηθώ...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου