άπελπις πόλις

  Σε μια πέτρινη πόλη, φτιαγμένη περισσότερο από πετραδάκια παρά από πέτρες, που ο αρχιτέκτονας εγκατέλειψε καιρό τη μοίρα της, οι νύχτες είναι τόσο μαύρες που στάζει πηχτό το σκοτάδι στα μάτια των κατοίκων της που παριστάνουν τους αδαείς και τους τα κλειδώνει, τυφλώνοντάς τους από τον κόσμο γύρω τους.

  Εκείνοι, παθητικοί, στέκονται σαν σκούρα αγάλματα που βουλιάζουν σε μια κινούμενη άμμο μόνο και μόνο για να αποφύγουν τη μπόρα που περιμένει πέρα από τα σύνορα της πόλης τους. Κυκλοφορούν με μάσκες στους δρόμους για να μην αποκαλύπτεται η πίσσα στο πρόσωπο μα δεν συνειδητοποιούν πως, κι εκείνοι, όλοι γύρω, το ίδιο λερωμένοι και υποκριτές είναι. Όλοι μαζί πρωταγωνιστούν σε μια παράσταση τόσο αναποφάσιστη που άλλοτε θέλει να μοιάζει με κωμωδία, κι άλλοτε με δράμα, ενώ τελικά καταλήγει παρωδία. 

  Εκείνοι, παθητικοί, συνεχίζουν να βουλιάζουν όσο η πόλη πέφτει. Ένα μάτσο τραπουλόχαρτα είναι και τίποτα παραπάνω. Ένα μάτσο τραπουλόχαρτα που στήθηκαν κάπως άτσαλα και βιαστικά από δύο χέρια ταλαίπωρα που προσπάθησαν να τα κάνουν να μοιάζουν με παλάτι και που τώρα αυτό, που πιο πολύ με πολυτελής καλύβα μοιάζει, με το παραμικρό αεράκι, γέρνει.

  Υπάρχουν φυσικά μέρη που η βροχή ξυπνά τα τριαντάφυλλα αντί να τα σπρώχνει πίσω στο χώμα, μέρη που οι άνθρωποι δεν χαμογελούν επειδή πρέπει, εκεί όπου ματιές που τυλίγονται στις φλόγες ανταλλάσσονται χωρίς να καίνε τις ψυχές και που τα δάκρυα των μικρών παιδιών δεν δηλητηριάζουν τα μάγουλά τους. Κάπου υπάρχουν, μα είναι μακρυά για τους απαθείς κατοίκους που δεν έμαθαν ποτέ να περπατούν πέρα από την σκουριασμένη καγκελόπορτα της άχαρης και ψεύτικης πόλης που το παίζει τάχα βασίλειο.

  Ο άνεμος όμως, αντίθετα με εκείνους, δεν δειλιάζει. Και ο χρόνος δεν διστάζει. Στα ξαφνικά θα έρθει -σύντομα απ' ότι λένε- η ώρα για νέο μοίρασμα φύλλων ενώ, ποιός ξέρει πόσα από αυτά θα παρασυρθούν από το μένος των αιόλων σε μέρες πιο εύκολες και πιο κενές. Μέρες παλιές.