Όλα καλά;

Δεν ξέρω, δεν καταλαβαίνω

και ταλαντεύομαι ανάμεσα στο συμβατικό και την αλήθεια


Μα, στ' αλήθεια,
εγώ δεν ήμουν που ποτέ δεν ρωτούσα;
Εγώ δεν ήμουν που έπαιρνα και δεν έδινα;


Εγώ ήμουν, μα ήμουν επίσης κι εκείνη που πάντα,
ήθελε και θέλει, να σε βλέπει με χαμόγελο,
εκείνη που έκλαψε όταν γύρισες την πλάτη
και που μπέρδεψε τα λόγια της μπροστά σου


Δεν ξέρω, δεν καταλαβαίνω.
Όχι εσένα, όχι εμένα.


Εκείνη είμαι που θέλει φαίνεται και πάλι
να τα κάνει όλα πιο δύσκολα


-'Ολα καλά;
-Μια χαρά..

"λόγια του αέρα"

μα δεν μπορώ να το πιστέψω,
απλώς δεν θέλω να σκέφτομαι έτσι
ακόμη κι αν το σκοτάδι πλησιάζει απειλητικά τις σκέψεις μου
δεν θέλω, δεν μπορώ

ξέρω, είναι τόσες οι υποσχέσεις
που τώρα τα λόγια σου φοβάμαι,
είναι τόσες οι λέξεις
που τώρα τις πράξεις σου χτυπούν
μα δεν θέλω, δεν μπορώ
γιατί αν κι αν ακόμη σε γνωρίζω,
κάτι για εσένα σίγουρα το ξέρω
και αυτό είναι πως είσαι αληθινή

μ'αγαπάς, το λες, το πιστεύω
ίσως όχι όπως εγώ,
ίσως όχι όσο εγώ,
μα το κάνεις,
ακόμη κι αν ποτέ δεν ήμασταν ίσοι,
ποτέ δεν έπρεπε να είμαστε
και μερικές φορές πόνεσε πολύ,
ήμουν αρκετά σημαντική για να μ'αγαπήσεις

κι επειδή μακρυά μου είσαι
μα πάντα μέσα μου βρίσκεσαι,
δεν σε διώχνω κι από εκεί
δεν θέλω, δεν μπορώ

τ ι π ο τ α

και τι είναι;
και ποιος καταλαβαίνει;
τίποτα και κανείς.
κανείς και τίποτα.

βλέπεις, είναι φαίνεται
το μεγαλύτερο ταλέντο τ' ανθρώπου
να κάνει τα απλά σύνθετα,
τα εύκολα δύσκολα
και τα όμορφα παράξενα.

δεν είναι πως λυπάμαι,
δεν είναι πως νευριάζω,
όχι, όχι, περισσότερο κάτι άλλο
είναι πως και φοβάμαι

δεν αντέχουν τα μάτια μου
να αντικρίσουν το τίποτα να πλησιάζει
δεν αντέχει η καρδιά μου
να κουβαλήσει το κενό που δεν θα ζήσει

μα τι να κάνεις;
τι να πεις και σε ποιον;
είναι οι καταστάσεις έτσι
που έρχονται και φεύγουν
και που αναγκάζουν το μυαλό σου να ΄ναι αλλού
και εσένα να 'σαι μόνος

δεν είναι τίποτα,
είναι η αλλαγή,
είναι ο καιρός,
είναι το βάρος,
είναι τα πάντα,
είναι τίποτα

we had a deal

μπορεί έξω να σφύριζε μανιασμένος ο χειμώνας
μα μέσα στον κορμό έκαιγε λάβα
και ένα-ένα τους τα κλαδιά έλιωναν στο πάτωμα,
πλημμυρισμένο με δάκρυα
και ξεραμένο από χαρά

η ώρα όλο πλησίαζε
και όλο δεν ερχόταν
μα όλοι το γνώριζαν-
το δέντρο θα έπεφτε
κι η στάχτη του θα συνέχιζε να καίει τις ρίζες,
ώσπου να φυσήξει άλλος αέρας,
θαλασσινός.

-στην τελική, βάλ' τα με τον χρόνο που δεν γυρνά αρκετά γρήγορα.
σίγουρα κι εκείνος έχει συμβάλει σε αυτή την πλεκτάνη που σε παγίδευσε...
καημένη αράχνη-

something's wrong

Έχεις δίκιο, άλλαξα

και συνεχίζω, αλλάζω.

Μια φωτιά λιώνει καθένα από τα κομμάτια

του εαυτού μου που ήξερα.

Μα φαίνεται κι εκεί, ανάποδα είν' όλα- 

όσο μεγαλώνω, όλο και περισσότερο παιδί γίνομαι,

οι σκέψεις μου πιο χαμένες,

τα σύναισθήματά μου ακόμη πιο έντονα

κι ακόμη πιο παράλογα.

Η υπομονή χάνεται,

ο χαρακτήρας αλλοιώνεται,

και η λογική... Η λογική;

Μα γιατί τα κάνω όλα ανάποδα;

Η ωριμότητα που τόσο πρόωρα λέγαν με είχε επισκεφτεί,

τώρα με εγκαταλείπει,

παλιές πληγές που τότε μια μικρή είχε γιατρέψει,

ανοίγουν ξανά.

Εφιάλτες παραμονεύουν τώρα πιο συχνά

και κάτω από το κρεβάτι μου μπορεί να μην κρύβονται τέρατα,

και μπορεί να μην κρύφτηκαν ποτέ,

μα ο φόβος φωλιάζει μεσ' την καρδιά μου,

που τώρα χτυπά πιο συχνά,

που τώρα χτυπά αντίστροφα στο χρόνο.

Και να 'μαι πάλι παιδί,

μα χωρίς παιχνίδια αυτή τη φορά,

χωρίς την προστασία την άγνοιας,

με απαιτήσεις και ερωτήσεις.

Αχ, γιατί να τα κάνω όλα ανάποδα!

I hate that phrase, but.. it happens

Ποιο το δίκαιο, ποιο το άδικο;
Τα 'γιατί' βαραίνουν κάθε άσχημη τροπή,
η δικαιοσύνη των ουρανών αμφισβητείται.
Μα ποιο το δίκαιο και ποιο το άδικο;
Ποιος να πει, 
ποιος να εξηγήσει,
ποιος να ξέρει γιατί ο κόσμος συνεχίζει να κινείται,
να αλλάζει, να καταστρέφεται και μετά να ξαναδημιουργείται.
Ποιος να το ξέρει, πώς να το κρίνει και πώς να το μάθει;
Σε ένα κόσμο που φτύνει φωτιά και την σβήνει με χιόνι,
σε μια εποχή που όλα μέσα της τρίζουν, μα εκείνη παραμένει,
σε έναν κύκλο ζωής με απίστευτες γωνίες,
σε ένα 'για πάντα' που τελειώνει πριν καν ολοκληρώσεις την φράση,
σε υποσχέσεις που εύχεσαι να μπορέσεις να κρατήσεις
και σε σώματα που άλλοτε υποκύπτουν στην βαρύτητα κι άλλοτε πετούν,
ποιο είναι το δίκαιο, ποιο το άδικο;

...

Έχεις ποτέ σου ακούσει τον πόνο;

Έχεις ποτέ σου δει την απελπισία;

Έχεις ποτέ σου νιώσει την ανάγκη; 

Ένα πέπλο σκέπασε τα μάτια της

μα τίποτα δεν μπόρεσε να σκεπάσει την κραυγή της.

Ένα χέρι έσφιξε δυνατά την συμπόνια ανάμεσα στα δάχτυλά του,

μα όλη του η δύναμη ήταν κενή.

Ένας σωρός μορφές την έκλεισε στην αγκαλιά του,

μα εκείνη ήταν μόνη.

Όλες οι λέξεις ήταν τόσο πολύ,

μα καμιά λέξη δεν ήταν αρκετή.

Αλήθεια, έχεις ποτέ σου ακούσει τον πόνο;

Εγώ κοντά του σάστισα.

Εγώ μέσ' την ψυχή της τραντάχτηκα.

Να σταματήσω τον πόνο θέλησα,

μόνο εκείνο.

Όμως ποιος να τολμήσει να της πει να μην φοβάται,

ποιος να προσπαθήσει να σταματήσει τον θρήνο,

ποιος να προσποιηθεί πως όλα θα φτιάξουν;

Αλήθεια, τον συνάντησες ποτέ από τόσο κοντά;

Μπορείς να αντέξεις πιο πολλά απ' όσο νομίζεις, λένε,

ο χρόνος είναι γιατρικό για όλες τις πληγές.

Και να ξέρεις, πως νιώθεις σημαίνει πως είσαι αρκετά δυνατός για να το κάνεις.