...

Έχεις ποτέ σου ακούσει τον πόνο;

Έχεις ποτέ σου δει την απελπισία;

Έχεις ποτέ σου νιώσει την ανάγκη; 

Ένα πέπλο σκέπασε τα μάτια της

μα τίποτα δεν μπόρεσε να σκεπάσει την κραυγή της.

Ένα χέρι έσφιξε δυνατά την συμπόνια ανάμεσα στα δάχτυλά του,

μα όλη του η δύναμη ήταν κενή.

Ένας σωρός μορφές την έκλεισε στην αγκαλιά του,

μα εκείνη ήταν μόνη.

Όλες οι λέξεις ήταν τόσο πολύ,

μα καμιά λέξη δεν ήταν αρκετή.

Αλήθεια, έχεις ποτέ σου ακούσει τον πόνο;

Εγώ κοντά του σάστισα.

Εγώ μέσ' την ψυχή της τραντάχτηκα.

Να σταματήσω τον πόνο θέλησα,

μόνο εκείνο.

Όμως ποιος να τολμήσει να της πει να μην φοβάται,

ποιος να προσπαθήσει να σταματήσει τον θρήνο,

ποιος να προσποιηθεί πως όλα θα φτιάξουν;

Αλήθεια, τον συνάντησες ποτέ από τόσο κοντά;

Μπορείς να αντέξεις πιο πολλά απ' όσο νομίζεις, λένε,

ο χρόνος είναι γιατρικό για όλες τις πληγές.

Και να ξέρεις, πως νιώθεις σημαίνει πως είσαι αρκετά δυνατός για να το κάνεις.