Αναμνήσεις ξένες

Πόσες φορές έπαιξε αυτή η σκηνή στο μυαλό μου,
με τα ίδια ακριβώς λόγια,
τον ίδιο κόμπο στο στομάχι
και τα μάτια το ίδιο θολά από τα δάκρυα.
Πόσες φορές πίσω από τα ματόκλαδά μου το είδα,
το πόνεσα και το άφησα ξανά να φύγει,
μέχρι που τελικά η σκηνή έγινε πραγματική.
Μόνο που εγώ δεν ήμουν εκεί,
φυσικά και δεν ήμουν.
Μέσα από τα λόγια της σε κοίταξα,
τόσο καθαρά είδα την κάθε σου κίνηση,
την κάθε σου έκφραση
και τόσο έντονα ένιωσα την ανάγκη να ήμουν εκεί,
να σε ζήσω, έστω για εκείνα τα λίγα λεπτά,
λίγα ακόμη λεπτά κοντά σου,
μια τελευταία ίσως ευκαιρία να σου μιλήσω πραγματικά,
πέρα από τα λόγια τα τυπικά.
Μια ευκαιρία που έχασα
και που τουλάχιστον, σε ένα κρατήθηκα,
ότι με θυμήθηκες,
κι ακόμη κι αν μόνο το όνομά μου είπες,
αυτό θα πρέπει να μου φτάσει.
Να αρκεστώ στις εικόνες που μου μεταφέρει,
γιατί ξέρω πως είναι η καλύτερή μου επιλογή,
που σε παρατηρεί περισσότερο
και σε προσέχει,
που χαίρομαι τόσο που έστω εκείνη είναι εκεί.
Να προσπαθεί να σε κάνει να νιώσεις καλύτερα,
να έχεις ένα στήριγμα που αγαπάς,
ενώ εγώ είμαι μακριά και μονάχα με τη σκέψη μου σε φτάνω.
Ξέρω, ένας άλλο χρόνος τέτοιος σχεδόν έφτασε,
να φοβάμαι πως μου γλιστράς,
να σε νιώθω αλλού
και να σε φαντάζομαι μόνο μέσα από αναμνήσεις ξένες.
Δικές μου να τις κάνω σα να ήμουν εκεί,
σε μια γωνιά εσένα να χαζεύω,
ενώ περνούν οι μέρες, οι μήνες
και, άθελά σου, απομακρύνεσαι.
Όμως, όπως κι αν έχει,
πάντα μαζί μου θα σε κουβαλώ
και για μερικές στιγμές κοντά σου μόνο
το βάρος της αναμονής θα το αντέχω...