'Μια με κρατάς, δυο με σπρώχνεις'

Είναι οι μέρες που επιτίθενται όσο περνούν,

είναι και το κενό που αφήνει στο χώρο η απουσία σου-

άδειες καρέκλες, ανείπωτες φράσεις, ματιές με τον αέρα

και εγώ, να στέκομαι να χαζεύω τον τοίχο που ίσως στερεωνόσουν

Είναι που δεν θα το συνηθίσω ποτέ πως δεν θα ΄σαι εκεί

όσα δεδομένα κι αν αλλάζουν, όσος καιρός κι αν περνά,

ακούγοντας το όνομά σου σε λέξεις παράταιρες

και περιμένοντάς σε να εμφανιστείς πίσω από την κάθε γωνία,

την τελευταία στιγμή, έστω για μια ευχή

Είναι κυρίως που ήθελα να καταλάβαινες

και τα λόγια τα δικά μας να μην τα μετρούσες τόσο επίμονα,

αφήνοντάς μου ένα άνοιγμα,

ένα μικρό κενό να σ'ανοιχτώ λιγάκι,

ένα μικρό κενό να καλύψει λιγάκι 

το δικό σου

Μα δεν είναι έτσι,

κι είναι που δεν θα γίνει κιόλας

Και τώρα, παραπέρα ακόμη πάω,

φεύγω χωρίς κανένα αντίο,

χωρίς να ξέρω αν θα πρέπει 

να σε νιώθω χαρούμενο μακρυά μου

Και δεν θέλω, μα....