Don't ask

Οι σκέψεις της είχαν κλειδωθεί μέσα της
κι ακόμη και εκείνη ένιωθε πως είχε εγκλωβιστεί
και πουθενά δεν χωρούσε.
Εκείνες άλλαζαν χρώματα, σχήματα,
στροβιλίζονταν στο κεφάλι της 
και την ζάλιζαν, φέρνοντας εικόνες θολές,
δημιουργώντας και χτίζοντας τείχη,
θέτοντας και γκρεμίζοντας πρέπει και θέλω,
ξεχνώντας και αναπολώντας αναμνήσεις.
Ερωτήσεις πυροβολούσαν
και την ξυπνούσαν τόσο ξαφνικά-
μα οι σκέψεις αρνούνταν κατηγορηματικά
να αλλάξουν και να γίνουν λέξεις,
γιατί αυτό ήταν πραγματικά:
μορφές, ζωγραφιές, συναισθήματα, όνειρα, εφιάλτες,
δικά της, κατάδικά της
και δεν θα τα μοιραζόταν σαν λόγια με κανένα.
Δεν ήθελε, δεν έπρεπε
να αλλάξουν υπόσταση.
Δεν ήθελε, δεν έπρεπε
να βγουν προς τα έξω.

Και, ουσιαστικά, ούτε που υπήρχαν.