Συνειρμοί #1

-Κι από την άλλη είμαι εγώ. Βασικά, όχι, εσύ είσαι από την άλλη.
-Εγώ;
-Ναι, δεν έχει σημασία. Είμαι εγώ τέλος πάντων.
-Εσύ, τι;
-Αυτό είναι το πρόβλημα.
-Ότι;
- ...Εγώ, τι;


Πάντως όχι αυτά που περίμενα τότε.
Και δεν μπορώ να αποφασίσω
αν το ότι αποδείχθηκα εκείνα που περίμενες εσύ
τελικά καλό είναι.


*


Κάθονταν αγκαλιά στο ξεφλουδισμένο παγκάκι,
ο ουρανός ήταν λιγάκι συννεφιασμένος
και η βροχή της χθεσινής νύχτας είχε ακόμη αφήσει
τα ίχνη της στο πάρκο- λάσπη, σταγόνες που απέμειναν
χωρίς να στεγνώσουν πάνω στα φύλλα των δέντρων,
σκουριά πάνω στις ήδη πολυκαιρισμένες κούνιες.
Μοιράζονταν μαζί ένα ζευγάρι ακουστικά
και πάσχιζαν να βρουν ένα τραγούδι να ταιριάζει με τον καιρό.
Τα ρούχα τους δεν ήταν αρκετά ζεστά, έτσι έτρεμαν λιγάκι
κι ο ένας ζέσταινε με την ανάσα του τον άλλο.
Εκείνη χάζευε μια λακκούβα με νερό, παρατηρώντας
τα χρώματα του ουράνιου τόξου που είχαν σχηματισθεί
με την αντανάκλαση του ήλιου,
κρυφοκοιτάζοντας ανάμεσα από τα δάχτυλά του.
"Ξέρεις, δεν χρειάζεται να φοβάσαι."
Ξαφνιάστηκε.
Δεν είχε προσέξει πως η μουσική είχε σταματήσει
μέχρι που ακούστηκε η φωνή του.
"...Δεν θα πάω πουθενά. Δεν θέλω να πάω πουθενά. Όχι χωρίς εσένα."
"Ευχαριστώ" ψιθύρισε εκείνη κι έκλεισε ξανά τα μάτια.



*


Από την άλλη είμαι εγώ, που δεν ξέρω τι.
Δεν ξέρω τι θέλω, δεν ξέρω αν θέλω και να ξέρω,
φοβάμαι νομίζω να μάθω και νομίζω πως τελικά μέσα μου...
όχι, όχι δεν ξέρω.