Σαν

  Καλές οι παρομοιώσεις κι οι μεταφορές, 

μα να ξηλώσω κλωστές ανύπαρκτες αδυνατώ. 

Άσε που ποτέ μου δεν τα κατάφερνα μ'αυτά 

κι όποτε προσπαθούσα, όλο το ρούχο κατέστρεφα 

και όσο το ρούχο πλέον είμαι εγώ, 

δεν ξέρω πόση καταστροφή πια σηκώνει.

Κι ίσως κάποια άκρη να βρω να τραβήξω,

ίσως να σχίσω, ίσως να μπαλώσω,

όταν ίνες ανακαλύψω και ξεχασμένες παραμάνες

πάνω στο δέρμα μου σαν πάνινης κούκλας,

παραγεμισμένης με βαμβάκι για να καμουφλάρει τα εκρηκτικά.

  Μα κλωστές άλλες πού να βρω,

το άυλο πλησιάζοντας με όπλα μου ψαλίδια και δόντια, 

εκεί βαθιά που καμιά άλλη παρομοίωση δεν ταιριάζει 

παρά μονάχα μοιάζει σαν ιστός περίπλοκος,  

άλλοτε εύθραυστος, άλλοτε γερός;

  Ξυράφι παίρνω και αρχίζω να ψάχνω 

τα κόκκινα, ποτισμένα καλά από το αίμα, καλώδια 

που σταματούν το μέτρημα της βόμβας 

ή παίρνω χρώμα και όλα, μια για πάντα,

σαν σε αποτυχημένο πίνακα τα καλύπτω και τα ψεγάδια αφαιρώ;

 Κι αν αποφασίσω,

 πώς το ξυράφι που κόβει συναισθήματα

ή τα χρώματα που σβήνουν ελαττώματα θα βρω;

 Καλές οι παρομοιώσεις, 

μα βολεύουν μόνο στα λόγια 

κι εγώ ξαφνικά αποφάσισα πως δεν μου φτάνουν.

Σαν...τα νοήματά των παραμυθιών να βγαίνουν και να περπατούν στους δρόμους.

Σαν... παρομοιώσεις, που δεν χρειάζονται τα "σαν".