ξημερώματα
η οπτική επαφή είναι επικίνδυνο χόμπυ
και τα πόδια παίζουν άσχημο παιχνίδι
μα δεν με παίρνουν στην ομάδα τους
πρωί
μιλάω ψιθυριστά
γιατί δεν θέλω στ' αλήθεια κάποιος να μ΄ ακούσει
μεσημέρι
ο κουλ κυριούλης έβαλε μια μελωδία στα ηχεία
έχει κρυφτεί πίσω απ' το φως και χορεύει
μέχρι να αρχίσουμε να χορεύουμε εμείς
τότε κοκαλώνει για λίγο και χαζεύει
μετά γελάει
απόγευμα
η πλάτη ισιώνει
είμαι ακριβώς ένα μέτρο και μισό
το μαλλί κουλουριάζεται
δεν μου χρειάζεται
γελάω κι έτσι
βράδυ
το κορίτσι με τη σαλοπέτα σηκώνεται απ' την καρέκλα
πλησιάζει το στομάχι μου
βγάζει το πεντάχρονο από μέσα
και το οδηγεί πίσω απ' τη σκηνή
μεσάνυχτα
ήρθε η ώρα για αντίο
αλλά επειδή δεν το παίζουμε εμπορικά
από επιλογή καταργήσαμε τα λεντ φωτάκια
κι αγκαλιαζόμαστε λίγο πριν ανάψει το προβολάκι
σε κάθε εικόνα κάνουμε ένα βήμα μπροστά
και σε κάθε λέξη δίχως συνοχή
ρίχνουμε κι ένα χαμόγελο
μόνο αν το εννοούμε ειλικρινά
ο λαιμός μου κλείνει απ' τις φωνές
και το μολύβι έχει πασαλείψει όλο μου το μάτι
είμαι βραδινός τύπος τελικά.
mommy, my heart is fixed.
ξημερώματα.
τα κατάφερα.
η μη τοπικότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου