είσαι εδώ;

Είναι άγρια η νύχτα και με φόβους με χτυπά,
μεγάλο το κενό και μέσα με τραβά
κι εκείνες οι σκέψεις, μαύρες και ανόητες είναι,
σαν τα μάτια μου απόψε,
που μαύρο κάνουν ό,τι μπροστά τους βρίσκεται να δουν.


Δεν είναι πως διαλύεται η λογική,
μα την ισορροπία της για λίγο χάνει και πέφτει.
Η φωνή της πιο σιγανή κι απ' τη δική μου γίνεται
και μπροστά σε εκείνο που πονά,
η δύναμή της λιώνει.


Εικόνες ψεύτικες με μανία με πετούν πάνω στον εαυτό μου
και επιστροφή δεν βλέπω να υπάρχει.
Η πληγή σαν ανοίξει και πάλι, 
κάθε σκέψη μου γλυκιά -έστω για λίγο- θα την σβήσει,
για να κρυφτεί μέσα ξανά
και την θολή πραγματικότητά μου να ξυπνήσει.


Ξημερώνει κι η νύχτα κομμάτια γίνεται,
τα δάκρυα καθαρίζουν το κεφάλι από τις λέξεις τις πικρές
και καμιά μεριά δεν βγαίνει κερδισμένη.
Η μάχη αυτή πάντα στη μέση θα μένει...