Έτσι σ'αγαπάμε

Δεν είναι επιλογή η απόσταση,
ούτε κι η σιωπή είναι επιλογή,
κι εκείνο το κενό, καθόλου επιλογή δεν είναι.

Βλέπεις, εκείνος που λένε θα πρεπε να μ' αγαπά,
φαίνεται πως δεν το κάνει σωστά.
Τίποτα άλλο δεν φταίει,
μόνο που δεν δέχεται να παραδεχθεί
πως κάποια πράγματα για πάντα ίδια θα μένουν.

Πως οι άλλοι με έχουν συνηθίσει
και πως έτσι με έχουν δεχθεί και μάθει,
για αυτόν δεν είναι αρκετά
αφού πάντοτε θα 'μαι ο μικρός εκείνος
που πουθενά και με κανέναν δεν ταιριάζει
και οι άλλοι θα πρέπει να αλλάζουν,
μακρυά απ' τη μοναξιά να τον κρατούν.

Εκείνος που στην γωνία του θα εύχεται για 'κεινο το μανδύα,
το μαγικό, που στα αγαπημένα του βιβλία έκανε τους ανθρώπους αόρατους
και που θα 'θελε άλλος να ήταν, πιο αστείος και πιο διασκεδαστικός.
Εκείνος που παλεύει να εξηγήσει πώς οι άλλοι δεν είναι το πρόβλημα,
αλλά αυτό το παιδί,
που τον έλεγχο δεν μπορεί να αφήσει
και τρομάζει μήπως κατά λάθος το κενό που κρύβεται μέσα φανερώσει.

Εκείνος που πάλι θα απέχει,
που να γελάσει σαν τους άλλους δεν θα μπορεί
και που να κάνει εκείνους να γελάσουν ποτέ δεν θα του βγει.
Εκείνος που για πράγματα ξένα δεν του μιλούν
και την έκφρασή του με ντροπή να παρακολουθούν,
γιατί σαν κι εκείνους ποτέ δεν ήταν
κι ούτε φαίνεται θα είναι.

Κι αν ποτέ λίγο παραπάνω φωνάξει
ή άμα τύχει να χορέψει,
τα μάτια γύρω καρφώνονται
και παράξενο σε όλους μοιάζει.

Εκείνος.
Που τον κόσμο αποφεύγει
γιατί μαζί του δεν ξέρει πώς να κινείται,
πώς να μιλά και πώς να χαμογελά.

Εκείνος.
Ο αδιάφορος, ο ξενέρωτος,
που οι άλλοι τον αγαπούν για αυτό που είναι,
ένας αδιάφορος, ξενέρωτος.

Δεν είναι επιλογή η απόσταση,
ούτε κι η σιωπή είναι επιλογή,
κι εκείνο το κενό, να είσαι σίγουρος,
καθόλου επιλογή δεν είναι.