inevitable

Περπατούσε χαμένη στους συνειρμούς της,
μπερδεμένη, φοβισμένη για το τι θα ακολουθούσε.
Μέσα στις πληγωμένες σκέψεις της
ευχόταν να θύμωνε, να ούρλιαζε,
μόνο και μόνο για να απαλλασσόταν απ' εκείνο το τεράστιο βάρος,
μόνο και μόνο για να μπορούσε τι πιστεύει να καταλάβει
και πώς θα αντιδρούσε να προβλέψει.
Μα, τελικά, τη στιγμή που για πρώτη φορά η φωνή του ακούστηκε,
όλα γύρω καθάρισαν και διαφορετικά κατάφερε να δει ξανά.
Αυτή η πλευρά της που πάλευε να την πείσει
ότι κάποια πράγματα ποτέ δεν γίνεται ν'αλλάξουν,
που την έσπρωχνε να τρέξει στην αγκαλιά του
και που πάλευε με εκείνο το κομμάτι που την έσερνε μακρυά,
της έστρεφε τα μάτια αλλού
κι αμφισβητούσε συναισθήματα και σκέψεις,
είχε νικήσει.
Δεν ήταν δυνατόν να αλλάξει σημασία,
δεν ήταν δυνατόν να απομακρυνθεί
και ο χρόνος που νόμιζε πως χρειαζόταν μακρυά του
άρχισε και πάλι να της τσούζει τις πληγές και τα κενά.
Γιατί, πέρα απ' όλα,
τον αγαπούσε για αυτό ακριβώς που ήταν,
τόσο που δεν άλλαζε,
ακόμη κι αν κάποια κομμάτια του τα μάτια της έκαναν να πονούν
και αν θα τα καταδίκαζε δεν μπορούσε να αποφασίσει.