A beautiful lie

Τα μάτια μου καίνε
μα, ευτυχώς, κόκκινα δεν είναι πια πολύ.
Τα σημάδια κάθε βάρους είναι μονάχα μέσα μου, ασήκωτα
και, ευτυχώς, κρυμμένα μακρυά από ανεπιθύμητες ερωτήσεις.

Δεν ξέρω αν γράφω για να ελαφρύνω,
για να αναλύσω ή να απλουστεύσω,
ξέρω μονάχα πως είναι μιαν ανάγκη πλέον, ζωτικής σημασίας,
μια βόμβα που μετρά αντίστροφα ως να πιάσω το μολύβι.

Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω και τι λέξεις να βάλω,
αφού κανένας συνδυασμός δεν μπορεί αυτή την στιγμή να περιγράψει
το πελώριο χαστούκι που με χτύπησε στο πρόσωπο
και το ένα σκοτάδι που διαδέχθηκε το άλλο.

Ίσως να φταίει που δεν ξέρω ούτε και τι πιστεύω πια,
τι νιώθω, την γνώμη μου δεν την ξέρω.
Μπορεί να 'ναι πολύ νωρίς για να μάθω,
όπως ήταν λέγανε κι εκείνες οι εικόνες
που ζωγραφίστηκαν στο κεφάλι μου σήμερα ξαφνικά
και τώρα που ξέρω εκείνες,
όλα τ'άλλα τα 'χασα και τίποτα δεν ξέρω.

Προδοσία, λογική, αποφάσεις, ουδετερότητα, αλλαγές,
πώς θα 'πρεπε και πώς στ' αλήθεια θα μπορέσεις να αντιδράσεις;
Βλέπεις, μέσα στο χάος, στην ομίχλη μου είχα βολευτεί
και τώρα πολύ ξαφνικά μπήκε το φως μπροστά στα μάτια μου,
απροετοίμαστη με βρήκε και, λες και με 'κανε ολότελα τυφλή.

Σα σε δυο κομμάτια να χωρίστηκε η ψυχή,
κάποιος της ζητά να διαλέξει μονάχα το ένα για να συνεχίσει
κι εκείνη να ζαλίζεται απ' τα χρώματα και τις φωνές
και μια να βλέπει μαύρα και μια άσπρα.

Μια αίσθηση παραίτησης, να παλεύει με τις άλλες δύο,
εκείνη που άμα πίσω την αφήσω με λέξεις με χτυπά
και την άλλη που μακρυά της διαφορετική νιώθω και μια ανάγκη με αδειάζει.

Δυο κόσμοι έλεγα, να που τώρα οι κόσμοι γίναν περισσότεροι,
πέρα από εκείνον του παρόντος και του παρελθόντος
και που και πάλι και σε αυτούς παράλληλα θα πρέπει να ζω.