Πέμπτη, Μαΐου 03, 2012

Σημάδια


Τα μάτια του έλιωναν κάθε φορά που συναντούσαν τα δικά της.
Η φωνή του, αν και τόσο σιγανή ήταν,
κουβαλούσε μια ειλικρίνεια και μια τρυφερότητα που φώναζαν δυνατά.
Τα λόγια του, ακόμη κι εκείνα τα βεβιασμένα,
που τα σταματούσε στη μέση καθώς δεν ήθελε πολλά να φανερώσει, έφταναν.
Έφταναν, ήταν αρκετά, γιατί η έκφραση του προσώπου του
μαρτυρούσε συναισθήματα κρυφά και η αντίδρασή του
κάθε φορά που ακουγόταν το όνομά της, τον πρόδιδε.
Ο θυμός του υψωνόταν σε κάθε λέξη που την υποτιμούσε,
η έκπληξη φούντωνε στην απερίγραπτη τυφλότητά της.
Ποτέ του δε θα την πλήγωνε, στο πρόσωπό του
φαινόταν σα να διαγραφόταν ο πόνος ακόμη και στη σκέψη.
Κι ακόμη, αυτά μονάχα δεν ήταν, γιατί δεν ήταν απλώς κάποιος.
Ήταν εκείνος.
Και για αυτόν δεν ήταν κάποια.
Ήταν εκείνη  -κι ήταν τόσο κοντά και τόσο απίστευτα μακρυά.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου