every part of you.

Μου λείπει αυτή η φωνή- η φωνή σου.

Κι όχι μονάχα αυτή, 

αλλά και εκείνοι οι τόνοι που έχανες καμιά φορά καθώς τραγουδούσες.

-Πόσο λάτρευα να τραγουδάς!

Κι οι λέξεις, εκείνες είναι που μου λείψαν πιο πολύ

και εκείνες οι στιγμές που έπιανες νότες πιο ψηλές, πειραχτικά.

Μου έλειψε να παρακολουθώ τον τρόπο που τα χέρια σου κουνάς ενώ μιλάς,

να χαζεύω το σώμα σου όταν χορεύεις,

να σε κοιτώ να κάνεις νάζια μπροστά στο φακό και να γελάω.

Κι εκείνες οι αγκαλιές, τα χαμόγελα, οι κρυφές μας συζητήσεις με τα μάτια,

πόσο μου έλειψαν!

Μου έλειψε το όνομά σου να αναβοσβήνει στο κινητό στα μέσα της βδομάδας,

η αγωνία πριν σε συναντήσω, η αντίστροφη  μέτρηση σε μέρες, ώρες, λεπτά...

Η ευτυχία του να σε νιώθω για πρώτη φορά σταθερή και πιο κοντά από ποτέ.

Η ανάγκη μου να σου μιλήσω για να μπορέσω τις επόμενες μέρες μου να αντέξω

και το πώς από την τρελή χαρά σιγά σιγά έπεφτα στην κατάθλιψη,

ακριβώς τη στιγμή που θα σε 'βλεπα ξανά, για να αρχίσει ο κύκλος απ' την αρχή.

Μου έλειψε να αναλύω την κάθε σου περίεργη κίνηση,

να γελάω μόνη σπίτι μπροστά στις αναμνήσεις μας,

να καθυστερώ όσο μπορώ για να μην σε αποχωριστώ
και απομονωμένο να κρατώ ό,τι δικό σου καταλάθος παίρνω,
μήπως και τη μυρωδιά σου χάσει.

Μου έλειψε να περπατώ στο δρόμο, κοντά στο δικό σου το στενό

και να χαμογελάω, ελπίζοντας μήπως σε πετύχω τυχαία στον γυρισμό.

Μου έλειψε να σχολιάζω τις φωτογραφίες που βγαίναμε μαζί

κι εγώ πάντα να μου φαίνομαι άσχημη και πάντα να τις εκτυπώνω.

Να νιώθω ξεχωριστή κοντά σου,

τυχερή που είσαι τόσο μεγάλο κομμάτι της ζωής μου

και κάθε που ΄μαι αφηρημένη και σε θυμάμαι

να μπορώ απλά να χαμογελώ...

μου έλειψε.

Πλέον,

μονάχα γράμματα και χαρακτήρες ψηφιακοί μείνανε

και οι φωτογραφίες γίνανε υποκατάστατο κάθε κίνησης και χαμογέλου.

Με τα μάτια δεν συζητάμε τώρα,

μονάχα ανταλλάζουμε μερικές φράσεις που και που,

ξερές μπροστά στην έλλειψη της χροιάς σου.

Δεν σε βλέπω και σε ταξίδια μόνο μπορώ να ελπίζω

να σε συναντήσω για μερικές ώρες

που θα παλέψουν να καλύψουν το κενό.

Τώρα, το στενό σου δεν είναι δικό σου,

είναι ξένο- κι εγώ δεν περνώ από μπροστά του καν,

κι ακόμη κι αν το κάνω,  

τίποτα δεν είναι πέρα από ένα κομμάτι ασφάλτου που χάνεται στο σκοτάδι.

Τώρα, η θύμησή σου είναι πόνος και χαρά,

ένα πελώριο γιατί κι ένα τεράστιο σ'αγαπώ.