Δεν είναι στο ζώδιο σου

 Έφτασα ως την πόρτα με τους παλμούς μου να καλπάζουν. Αφού σιγουρεύτηκα ότι ήμουν στο σωστό μέρος, έψαξα νευρικά με τα δάχτυλά μου το κουδούνι και το πίεσα. "Παρακαλώ;" ακούστηκε μια μακρινή και πολύ επαγγελματική φωνή από το θυροτηλέφωνο. "Η Μελωδία είμαι δεσποινίς Παρή. Το ραντεβού των 5." 
 Bzzzz... Πήρα μια ανάσα και βιάστηκα να σπρώξω την πόρτα πριν κλειδώσει ξανά. Για μια στιγμή, το στομάχι μου δέθηκε κόμπος. Μπροστά μου ανοιγόταν ένας διάδρομος με διαμερίσματα και δεξιά μου οι σκάλες. Ακριβώς δίπλα υπήρχε ένα ανσανσέρ με την ένδειξη "Προσωρινά εκτός λειτουργίας". Ωραία. Σκάλες it is. Ανεβαίνοντας πίεσα το μυαλό μου να θυμηθεί. Πρώτος όροφος, τρίτη πόρτα δεξιά... ή αριστερά; Όπως και να έχει, έφτασα ως το τελευταίο σκαλοπάτι και την απορία μου έλυσε μια μικρή δεσμίδα φωτός που έβγαινε από μια μισάνοιχτη πόρτα στο βάθος του διαδρόμου. Δεξιά τελικά.
-Πέρασε καλή μου. Με βρίσκεις σε μια μικρή αναστάτωση. Είσαι βλέπεις το πρώτο μου ραντεβού και... Τέλος πάντων- πέρασε, πέρασε, μη διστάζεις!.. Έτσι μπράβο. Λοιπόν, κάθισε αναπαυτικά στον μαύρο καναπέ εκεί απέναντι και επιστρέφω σε ένα λεπτάκι με τσάι. Ή μήπως προτιμάς χαμομήλι;
-Τσάι, ευχαριστ-
-Περίφημα!, είπε και έφυγε χωρίς δεύτερη κουβέντα.
 Το δωμάτιο είχε μια παράξενη διαρρύθμιση. Αριστερά της εισόδου στο βάθος, είχε μια γωνία με ένα μικρό καθιστικό και μια τεράστια βιβλιοθήκη, που αμέσως ζήλεψα. Δεξιά είχε μια πόρτα -αυτή απ' την οποία είχε φύγει η Παρή-, ξύλινη και φρεσκοβαμμένη με βερνίκι, με ένα πόμολο μεταλλικό και λεπτοδουλεμένο. Φαντάστηκα οδηγούσε στα υπόλοιπα δωμάτια. Απέναντί μου βρισκόταν ένας εντυπωσιακός δερμάτινος μαύρος καναπές με ελαφριά κλίση, με το προσκέφαλό του ακουμπισμένο στον αριστερό τοίχο. Δίπλα του ήταν ένα σκούρο οβάλ τραπεζάκι με λουλούδια και μπροστά του μια πολυθρόνα με ροδάκια και μαξιλάρια στις αποχρώσεις του μπεζ, και μαύρο σκελετό. Ο χώρος δεν ήταν πολύ ανοιχτός, αλλά ούτε και ασφυκτικός. 
 Έκατσα στον καναπέ περιμένοντας και παράλληλα παρατηρώντας τον πίνακα ανακοινώσεων που ήταν κολλημένος στον τοίχο, γεμάτο με χαρτάκια με ημερομηνίες, ονόματα και αριθμούς. Πλάι στον πίνακα υπήρχε ένας καμβάς με αφηρημένα σχέδια από παστέλ χρώματα που έκαναν αντίθεση με τον ελαφρά πορτοκαλί φόντο, σίγουρα από κάποιον καλλιτέχνη που θεωρούσε τον εαυτό του μοντέρνο. Γενικά, ο χώρος αντανακλούσε μια θετικότητα και μια ηρεμία, φαντάζομαι πετυχαίνοντας τον αρχικό σκοπό του διακοσμητή. 
 Η δεσποινίς Παρή μπήκε πάλι στο δωμάτιο, κρατώντας στα χέρια της μια κούπα κι ένα τετράδιο. Μου χαμογέλασε και κάθε σημάδι προηγούμενης "αναστάτωσης", είχε εξαφανιστεί και αντικατασταθεί από ψυχραιμία και φιλικότητα.
"Ξάπλωσε σε παρακαλώ Μελωδία." με παρότρυνε αφήνοντας το τσάι μου στο τραπεζάκι.
-Λοιπόν, θα ήθελα αρχικά, πριν ξεκινήσω να σε μαθαίνω, να μου πεις το λόγο που σε ώθησε να πάρεις την απόφαση να με επισκεπτείς. Θέλω να ξέρεις ότι μπορείς να μου πεις οτιδήποτε σκέφτεσαι.  Όσο περισσότερα, τόσο το καλύτερο. Δεν θα σε πιέσω όμως τώρα. Πες μου, συνέβη κάτι στη ζωή σου αυτή την περίοδο;
-Ναι...ή μάλλον, όχι, όχι ακριβώς δηλαδή. Η αλήθεια είναι πως...να, είμαι καταδικασμένη.
-Καταδικασμένη σε τι; Και από ποιον;
-Από εμένα.
-Δηλαδή; Πώς θα μπορούσες να το εξηγήσεις;
-Έχω καταδικάσει τον εαυτό μου πάντοτε να δέχεται, να συμβιβάζεται, να υποχωρεί. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά και να απορρίπτει αυτόματα πιθανότητες για εμένα και για τη ζωή μου. Να τις θέτει εκτός ορίων, ενώ εγώ δεν θέλησα ποτέ να έχω όρια στη σκέψη. Ή τουλάχιστον, το ελεύθερο κομμάτι μου.
-Σημειώσεις, σημειώσεις, βλέμμα-
-Χμ... Τι πιστεύεις ότι μπορεί να σε έχει οδηγήσει σε αυτό το σημείο;
-Νομίζω πως, ακόμη κι αυτή ακριβώς  τη στιγμή, ένα κομμάτι μου πιστεύει πως αυτό είναι το σωστό, το καλύτερο. Γιατί, ακόμη κι αυτήν ακριβώς τη στιγμή, ακόμη και τα δικά σου τα μάτια, μου θυμίζουν τα δικά του. Και εκείνα με παρατηρούν, με αξιολογούν συνεχώς. Κι εγώ, παλεύοντας να καταφέρω να με θαυμάσει εκείνος, ξεχνώ πως εγώ πρέπει πρώτα  να το κάνω. Είναι που... πιστεύω ότι όταν εκείνος είναι περήφανος για εμένα, είμαι κι εγώ. Είναι και που δεν μπορώ να αντέξω το αντίθετο. Είμαι δειλή. Δειλή. Και αυτή η δειλία μου στερεί το δικαίωμα να ξεπεράσω τα σύνορα και τα όρια που μου έχουν βάλει, μέχρι να φτιάξω καλύτερα. Γιατί, στην τελική, αντί να προσπαθώ να με βρω πρώτα, εγώ προσπαθώ να με φτιάξω.
-Όμως, είσαι ήδη φτιαγμένη.
-Ναι...απλά φοβάμαι μήπως χάσω τον έλεγχο, μήπως βρεθώ στην άλλη όχθη, απλά και μόνο από αντίδραση. Μα...
-Ναι;
-Μα, πιο πολύ φοβάμαι μήπως δεν το κάνω.