Τα λεπτά, ελάχιστα όπως είναι,
περνάνε αστραπιαία και με την ορμή τους
ξεριζώνουν τα κομμάτια μου ένα προς ένα,
αφήνοντάς με μισή και γυμνή,
να ντύνομαι πρόχειρα στα όνειρά μου
κι εγώ να τρέχω ξυπόλυτη από πίσω,
να προσπαθώ να φτάσω το χρόνο που επιταχύνει
και σε τραβά από πίσω μαζί του
κι όταν, που και που, τα καταφέρνω
και πλησιάζω τόσο που αρπάζω τους δείκτες
και στ' αλήθεια τους παγώνω,
εκείνοι ξεγλιστρούν και πάλι απ' τις γροθιές μου
κι έτσι πέφτω ηττημένη,
τα μάτια μου θολά, οι άμυνές μου σπασμένες,
να παλεύω τις αλλαγές
και να κυνηγώ πια μονάχα εικόνες και ήχους
άλλα λόγο να σου δώσω να μείνεις
δεν βρίσκω.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου