Παρόν.

...Με κοίταξε στα μάτια, βαθιά, αληθινά, όπως παλιά.
Σήκωσε αργά το δεξί του χέρι και με τρυφερές κινήσεις άγγιξε το λαιμό μου.
Ήταν σαν η παλάμη του να ταίριαζε τέλεια με το σχήμα του προσώπου μου,
έτσι τρυφερά που με τον αντίχειρά του το άγγιζε
και με την υπόλοιπη παλάμη έκλεινε το κεφάλι και τον λαιμό μου.
Πριν χρειαστεί να μιλήσει, πρόλαβα κι έκλεισα τα μάτια.
Χτυπούσε με μανία η καρδιά, λες και ήξερε πως θα τη σταματούσα.
"Δεν είσαι εδώ" ξεφύσηξα και ένιωσα το άγγιγμά του να εξαφανίζεται
σπιθαμή προς σπιθαμή.


*

Κλείνω τα μάτια και σε κρατάω μεσ' το μυαλό μου.
Θυμάμαι και γελάω, θυμάμαι και πονάω.
Θυμάμαι και δεν κοιμάμαι τελικά,
ώσπου γίνεσαι ένα με το όνειρο
και αποφασίζω πως θα σε φυλακίσω εκεί.

Για όσο η ξένη πόλη με χωράει,
δεν θα σκέφτομαι, δεν θα νιώθω,
δεν θα θέλω, δεν θα χρειάζομαι τίποτα.
Θα είμαι χαρούμενη και δεν θα ψάχνω λόγους.
Αν χρειαστεί, θα τους φτιάχνω μόνη,
θα χτίζω σύννεφα από κενό να με κρατούν πάνω απ'τη γη.

Για όσο μένω εδώ,
από τη θάλασσα θα ζητήσω να τα φυλάξει όλα πίσω
ώσπου το κύμα να μου τα επιστρέψει ξανά
εκεί που με χαιρετάς από μακρυά
και που για τα πάντα φταίω.

Εδώ, δεν υπάρχει εκεί.
Δεν θέλω, για λιγάκι μόνο, να υπάρχει.