φαντάσματα...

Κι έψαχνα, που λες, στα λόγια που πετούσες προς τους άλλους
να βρω χροιά όμοια με κείνη που έσταζες σε μένα-
έψαχνα τις αντιδράσεις σου στις δικές μου τις εκφράσεις,
μήπως και τον εαυτό μου περνούσα για μοναδικό παραπλανημένη.
Υπνωτισμένη περιφερόμουν στους διαδρόμους
και σε παγκάκια ξένα ξάπλωνα,
ακούγοντας φαντάσματα να ξεστομίζουν λέξεις αμήχανα,
να μου χαμογελούν με προσδοκία
και να περιμένουν με αγωνία τα χείλη μου να απαντήσουν.
Τα μάτια σιωπηλά κρατούσα όμως,
τα φύλαγα για άλλον, στοιχειό διαφορετικό,
ξένο για τις αισθήσεις μου και αδιαπέραστο στην αφή μου.
Στις φωνές τους προσπαθούσα τότε να επικεντρωθώ
και το ρολόι μου το 'κρυβα βαθιά μέσ'το παλτό μου.
Στο δρόμο περπατούσα παραπατώντας,
με μουσική να μου τρυπά τ' αυτιά
και μάτια καρφωμένα στις κινήσεις μου προσπερνούσα,
μιας κι είχα τα δικά μου αφημένα στο κενό,
να ονειρεύονται και να μεθούν στη σκέψη μιας σκιάς


...Και τα φαντάσματα πολλαπλασιάζονταν,
όσο εσύ χανόσουν στα κλεφτά πίσω απ' τον καπνό τους...