Deja vu

Στα 'λεγα εγώ, δεν άκουγες.
Σου 'λεγα τη σκέψη να κλειδώσεις σε κελί
και το κλειδί να θάψεις.
Τα 'λεγα, μα δεν μ' ακούς
και τώρα την κέρδισες την μελαγχολία σου άξια
και χωρίς πολύ τον κόπο.
Τώρα σκέφτεσαι και τώρα ελπίζεις,
γυρνάς πίσω ξανά το χρόνο
και νιώθεις κάθε κόψιμο της αναπνοής απ' την αρχή.
Στα έλεγα, δεν στα έλεγα;
Αλλάζουν οι άνθρωποι μεσ' το κεφάλι σου
κι έρωτες ανθίζουν απ' το πουθενά.
Τέτοιοι, που τις ρίζες τους τις βάζουν υπογείως,
εκεί που δεν τις πιάνει μάτι
και σκαρφαλώνουν παράνομα τα κλαδιά τους
και σου πνίγουν κάθε σταγόνα λογικής.
Τέτοιοι, που τρέφονται με μια ασφάλεια εικονική
κι ο σφυγμός τους καίει το χρόνο.
Που ΄χουν πλαστικές καρδιές
κι εσύ στο άψυχό τους βρίσκεις θέρμη,
που ΄χουν λιωμένα τα μυαλά
κι εσύ ακόμη τα νιώθεις σα φωτιά.

Μην σκέφτεσαι, στο είχα πει, δεν ωφελεί.
Δεν το ΄μαθες ακόμη;
Παγωμένος αγέρας φύσηξε
και σε τρύπησε ως το μεδούλι.
Έφυγε μετά κι απέμεινες να τον κοιτάς,
να λες τις στάχτες που παρέσυρε ομορφιά
και τα σπασμένα από το μένος του στολίδια.
Σπίτια από θάλασσες συνέχεια χτίζεις
και προσπαθείς μέσα τους να μπεις,
περιμένοντας μια ζεστασιά απ' το κρυστάλλινο νερό τους.
Το κενό παίρνεις να σε σκεπάζει για τα βράδια
κι ύστερα, ξαφνιασμένη,
θεούς και δαίμονες καταριέσαι που ναι μονάχα ένα τίποτα,
όπως το διάλεξες απ' την αρχή.
Δεν το θέλεις ξανά, καθόλου δεν το θέλεις, μα το νιώθεις,
κι ας φταις μονάχη σου εσύ,
κι ας είναι παιχνίδια μονάχα που μισείς,
εσύ λες και πως τα νιώθεις 
και, για δες, και πάλι σκέφτεσαι.
Γιατί σκέφτεσαι;
Σταμάτα το, όσο σε παίρνει,
είναι αρχή και το μπορείς,
ξέρεις καλά να το παίζεις κείνο, το παιχνίδι του κρυφτού.
Γι αυτό, κρύψου,
τώρα που κανένας δεν σε ψάχνει να σε βρει 
και τώρα που το κρυφτό σου είναι ό,τι πρέπει.
Κρύψου τώρα που δεν έχεις και πολλά για να φυλάξεις
και που εύκολα ξεγελάς το μυαλό,
όμοια με την αρχή, μπορείς και το τέλος να σου φέρεις.
Στα έλεγα να μην σκέφτεσαι κι εσύ δεν άκουγες.
Ορίστε τι κατάφερες, ορίστε για τι προσπάθησες.
Μόνη πάλι τσακώνεσαι αγκαλιά με το φεγγάρι
και τρομάζεις τόσο μην και σ'απαντήσει.
Όσο είναι όλα έτσι ψεύτικα κι εικονικά,
σκότωσέ τα με μαχαίρι και ούρλιαξε με πάθος 
καθώς θα ξεψυχήσουν τη φτιαχτή τους ανάσα
για, για πολύ η χαρά δεν θα κρατήσει,
πριν σε πλημμυρίσει η νοσταλγία για τούτη τη βεβαιότητα πως ήσουν ζωντανή.
Μην σκέφτεσαι, στο έλεγα, στο λέω, κι ακόμη δεν μ' ακούς.
Είναι επικίνδυνο παιχνίδι εκείνο της εσωτερικής πειθούς
και δεν κερδίζεις.