Reverse

4. *Τακ-Τικ*



3. Μείνε...

"Περίμενε! Που πηγαίνεις;". Η φωνή του ακούστηκε τόσο ξαφνικά μέσα στη σιωπή που τα φύλλα απ' τα δέντρα έτριξαν. Εκείνη σαστισμένη έστριψε το κεφάλι της προς τα πίσω, με μάτια γουρλωμένα από την έκπληξη. Είχε εμφανιστεί από το πουθενά, ξεγλιστρώντας πίσω από μια γωνιά και τόσο απλά είχε μπει ξανά μέσα στη ζωή της. Τα πόδια της, ακόμη σε ετοιμότητα, στυλωμένα προς την αντίθετη κατεύθυνση, έτοιμα να τρέξουν, έτρεμαν. "Αλήθεια;", ήχησε η σκέψη στο κεφάλι της.
-Μείνε.
-Πώς βρέθηκες εδώ;
-Ήμουν κρυμμένος, στο σκοτάδι λίγα στενά παρακάτω.
-Γιατί;
-Γιατί δεν ήρθα; Άκουγα τον ήχο της αναπνοής σου μέσα στην ησυχία του ξημερώματος... Και μου αρκούσε.
-Γιατί να μείνω.
-Μπορείς να φύγεις αργότερα αν το θέλεις.
-Εσύ τι θέλεις;
-Θέλω να μείνεις, λίγο ακόμη. Και βλέπουμε μετά.
-Δεν μου φαίνεται σαν να το θέλεις όντως.
-Τότε γιατί είμαι εδώ;
-Γιατί άραγε;
-Απλά μην με αφήσεις...
-Εσύ με άφησες. Και ξέρεις κάτι; Δεν πειράζει. Πραγματικά, δεν πειράζει και δεν έχει σημασία. Δεν ήξερα τι να κάνω έτσι κι αλλιώς, τα συναισθήματα που μου προκαλούσες ήταν τόσο περίεργα, τρομακτικά και-
-Μείνε για λίγο μόνο.
-Μα με διώχνεις. Δεν αντέχω να με διώχνεις. Το έχω ζήσει, δεν μπορώ ξανά.
-Σε διώχνω;
-Με διώχνεις.
-Συγνώμη, δεν το κάνω επίτηδες.
-Γιατί σε νοιάζει;
-Γιατί με νοιάζει.
-Δεν με ξέρεις.
-Ούτε κι εσύ.
-Ναι αλλά...
-Δεν έχει αλλά. Θα μείνεις;
-...Φυσικά.
Κι έτσι, εκείνος επιτέλους χαμογέλασε.
Κι όταν εκείνος χαμογελούσε, πώς μπορούσε εκείνη να μην ανταποδώσει;




2. Κάθε φορά...


Συνήθισα στην απουσία,
δεν το ξέρεις;
Στην κάθε της μορφή έχω ωριμάσει
κι έτσι κάθε μου βήμα το μετρώ.
Το περιμένω πάντοτε να γυρίσεις το κεφάλι,
μιας και έμαθα πως όταν πλησιάζω,
πρέπει να σε περιμένω να φύγεις μακρυά.
Πάντα τα παρατώ, αργά ή γρήγορα φεύγω,
ίσως για να προλάβω το βλέμμα πριν χαθεί,
ίσως και για την πρώτη εκείνη φορά που δεν έφτασα εγκαίρως μακρυά
και πλέον παγιδευμένη βρίσκομαι σε μια αιώνια ισορροπία εικονική,
περιμένοντας, όπως είναι το μοναδικό ασφαλές να κάνω
και ζώντας για το λίγο που θα ντύσω σε πολύ.
Συνήθισα στην απουσία,
δεν το ξέρεις;
Νομίζω θα το μάθεις
τότε που δεν θα το θέλω
και τότε που θα το θυμηθώ κι εγώ ξανά.
Η παραίτηση, η έξοδος κινδύνου,
αναβοσβήνει επικίνδυνα τα φώτα της
κι εγώ αναρωτιέμαι,
πώς έγινε κι ακόμη βρίσκομαι εδώ;
Πώς δεν τρέμω, πώς απ' το άγνωστο δεν τρέχω να ξεφύγω
πριν αρχίσει η φαντασία να συγκρούεται με το πραγματικό;
Περιμένω.
Ξανά, όπως μονάχα εγώ ξέρω,
περιμένω την απόρριψη.
Μια ευγενική,
πλήρως κατανοητή και προβλέψιμη
που θα μου θυμίσει τα όριά μου
και θα με απαλλάξει από δικές μου αντιδράσεις κι αποφάσεις.
Περιμένω να με κατηγορήσω μια φορά ακόμη για τις ατίθασες σκέψεις μου
και έπειτα, όλα να γίνουν εύκολα ξανά,
μοναχικά όπως ξέρω να τα αντιμετωπίζω
και ελεύθερα, όπως ποτέ δεν ήταν.



-Τι φοβάσαι;
-Δεν ξέρω.
-Εμένα φοβάσαι;
-Μάλλον εμένα.
-Φοβάσαι μήπως πληγωθείς;
-Πιο πολύ φοβάμαι να μην το κάνω.
-Δεν σε καταλαβαίνω.
-Χαίρομαι.

1. Εγωισμοί κι οφθαλμαπάτες...

Λένε, 
το ακατόρθωτο για πάντα κυνηγάς
και ψάχνεις να το νικήσεις με μέσα ανόητα και μικρά,
λέξεις, φράσεις, βήματα και στίχους.
Λένε, ο πόθος παίρνει φωτιά
καθώς μπρος σου αντικρίζεις το δύσκολο,
μιας και αυτομάτως για τον εαυτό του κερδίζει τον τίτλο της αξίας.
Κι αν καταφέρεις και τ'αδύνατο το κάνεις όνειρο χειροπιαστό,
τότε, το δέος σε κομμάτια σπάει  
και τρίζει το πάθος, τρίζει η θυσία
και το νόημα χάνεται στο κενό ή και πίσω από σύννεφο τελικά θα ξεπροβάλει.
Να θέλεις με την ψυχή σου κείνο που χεις,
αυτό λένε είν' το μόνο που αξίζει,
κι η δίψα για το νερό το απαγορευμένο είναι μονάχα μία πληγή ανοιχτή.



*Τικ-τακ*











...Who cares!
                                                                                                                                                                                you do