Πάντοτε θα βρίσκω νέους τρόπους να σε ερωτεύομαι.
Μέσα απ΄ τη μουσική μου,
τη μυρωδιά του βρεγμένου χώματος στη γειτονιά μου,
φωτογραφίες κουνημένες και στραβές
και αναμνήσεις σκονισμένες,
που σφραγίστηκαν μόνο αφού αφέθηκαν να πλανηθούν ελεύθερες με κόπο.
Κάτι νύχτες μάλιστα θυμάμαι τον παλιό εκείνο κόμπο στο λαιμό,
που μου 'κλεινε την δίοδο για αέρα
και τότε, πάλι, σ'αγαπώ τόσο που ασφυκτιώ.
Κάτι νύχτες, επέτειο γιορτάζουν με τις περασμένες των εφηβικών μου χρόνων
και απ' την αρχή με φυλακίζεις χωρίς καν να φτάσω να ονειρευτώ το άγγιγμά σου.
Είναι μια ανάγκη που ξυπνά ανήσυχη τα ξημερώματα,
σε γυρεύει απεγνωσμένη,
διψασμένη για μια σταγόνα σου,
παλεύει δηλητηριασμένη απ' τη φαινομενική σου παρουσία
και δεν σηκώνει αναβολές.
Όσο κι αν λέω σε ξεπέρασα
και πέταξα από πάνω μου κάθε κουρέλι ντροπής και ενοχής,
γυμνή θα ανακαλύπτω ξανά και ξανά πως ήμουν καθαρή
και τα σημάδια απ' τα νύχια μου είναι μονάχα ενδείξεις
ενός πάθους κρυμμένου απ' τα μάτια των ξένων
-όλου του κόσμου τα μάτια
και τα δικά μου τα τυφλά.-
Κι όταν σκουριασμένες φοβίες κι ανασφάλειες καραδοκούν,
θυμάμαι πως η δική μου η αγάπη πυροδοτεί και τη δική σου
κι όσο υπάρχουμε εμείς,
υπάρχει τώρα, υπάρχει χτες.
Όσο υπάρχουμε εμείς,
οι εμείς που γνώρισα,
όλα τα γνωρίζω
ακόμη κι αν τίποτα δεν ξέρω.
Και κάπου κάπου,
σε αποχαιρετώ σαν να μην σε περιμένω πια
μα ξέρω και σε αγαπώ στο τέλος πιο πολύ.
Γιατί δεν υπάρχει άλλος,
ποτέ του δεν υπήρξε
και στο πρόσωπό σου αντικατοπτρίζεται η όλη μου συνήθεια να ζω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου