Είναι λες και με βήματα μουσικά, μπρος-πίσω,
πλάθουμε τη σχέση μας,
μια να προχωράς μπροστά και να σ'ακολουθώ,
μια να έρχομαι κοντά σου,
κι εσύ να τρομάζεις και μακρυά μου να τραβιέσαι,
μέχρι να μας φέρει και πάλι ο χορός κοντά
και να περιμένω τη δική σου πλέον κίνηση να με καθοδηγήσει.
Κι όταν πάλι πίσω μόνος κάνεις,
τα βήματά μου γίνονται βαριά
και να αποφασίσω αν θα τρέξω ή αν θα μείνω δεν μπορώ,
όσο η ανάγκη με τον φόβο μου παλεύουν.
Μα όταν κι οι δυο,
σαν σκηνοθετημένοι μετά από πρόβες πολλές,
μαζί κινήσουμε μπροστά και τα παπούτσια μας ακουμπήσουν,
μ' αγκαλιάζεις πιο σφιχτά
και με φιγούρες στον αέρα με πετάς
αφήνοντάς με να στριφογυρίζω στην πίστα ώρες ολόκληρες,
μόνη- μα και μαζί σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου