Broken

"Cause I’m broken when I'm open 
And I don’t feel like I am strong enough
'Cause I'm broken when I'm lonesome 
And I don’t feel right when you’re gone away..."

Παράξενο, δεν είναι;
Να πέφτεις την πιο απρόσμενη στιγμή,
όταν τίποτα δεν πάει στ'αλήθεια στραβά,
μα τίποτα δεν είναι και σωστά.
Τρέχοντας να φτάσεις το χρόνο που τρέχει,
κάτι σε παγώνει πίσω και σε κανέναν λογαριασμό δεν δίνει,
δεν αφήνει ίχνη και σε χτυπά κατακέφαλα,
από το πουθενά σχεδόν, εν ψυχρώ.
Σκιές το παρελθόν, σκιές και το μέλλον, ακόμη πιο θολές.
Και το παρόν;
Σκιά και το παρόν, μέσα στην ομίχλη του τώρα να το ψάχνεις,
μια να το βρίσκεις, μια να το χάνεις
και τον εαυτό σου που και που με το σκοτάδι να μπερδεύεις,
κρυφός κι απόμακρος σαν κι εκείνο- ένα μυστήριο, κι εκείνο.
Μέρες περνούν, δικές σου μέρες,
περνάς κι εσύ, ίσα ίσα που τις ακουμπάς.
Με τα ακουστικά στ'αυτιά τον κόσμο σου για την ώρα θα φτιάξεις,
γιατί χωρίς τη μουσική το μυαλό σου παίρνει στροφές περίεργες,
παράτολμες, παράδοξες, που σε αναβολή στο τέλος μπαίνουν. 
Οι ώρες πιέζουν, σε σπρώχνουν μακρυά
και βάζεις τα δυνατά σου να σπρώξεις πίσω,
να μην χαθείς, μην γίνεις σκόνη στα αποκαΐδια του καλοκαιριού.
Τώρα λένε, σιγά σιγά φτάνουν τα δύσκολα,
μα δε τους πιστεύω, τα δύσκολα εγώ διαλέγω ποιά θα κάνω
κι ίσως να μην θέλω τελικά να ακολουθήσω το σχέδιο τους.
Ίσως, τι θέλω, ποιό σχέδιο, δεν ξέρω, μην ρωτάτε, δεν ξέρω...