Κοιτάς μακρυά μα δε μου λες τι βλέπεις..

Τα μαλλιά της, ξανθά, λάμπουν μεσ' το σκοτάδι

και ανεμίζουν ρυθμικά με τις σπασμωδικές κινήσεις των χεριών της.

Η μελωδική φωνή της έχει πιάσει νέους τόνους, πιο βαρείς

και τα λόγια της μπερδεύονται με αναπνοές και τρέμουλα.
Τα μάτια της μάχεται να κρατήσει να μην δακρύσουν
και τα έχει καρφωμένα μπροστά,
ενώ η απόγνωση την κάνει να χάνει τα λόγια της.

Φωνάζει πλέον και μπροστά στα συναισθήματα που νιώθει
και τις λέξεις που της πετούν στο στήθος,
κάθε σκοπός και χαρά σβήνει,
μένει μόνο κλάμα, κλάμα, κλάμα.