Ζυγαριά...

Τόση θλίψη, τόση αμφιβολία
για αυτή τη ακατανόητη σημασία
και για την αγάπη λόγος κανείς,
μονάχα για τη μορφή και τη δύναμη αυτής

Συνεχώς να ψάχνουμε ποιος την ισορροπία σπάει,
ποιος πιο πολύ αγαπά και ποιος για πάντα θα το κάνει,
ποιος αλλάζει και ποιος ξεχνά
και ποιος ωστόσο τίποτα πίσω δεν πετά

Κι αν αξίζει άραγε σε ένα ψέμα να πιστέψεις,
παρά μέρα τη μέρα την καρδιά σου να καταστρέψεις,
για ένα συναίσθημα βαρύ κι αληθινό
που δεν του φτάνει να 'χει απέναντί του ένα μισό

Όταν πάλι σα σε καθρέπτη η αγάπη σου αντικατοπτρισθεί,
ο φόβος έρχεται για να σε εκδικηθεί
και κάθε σου στιγμή μια σκιά βάζει να την φρουρεί
για να την κάνει να μοιάζει με τελική

Κι αν πάλι αξίζει να το περνάς όλο αυτό ξανά,
ποιος μπόρεσε να το πολεμήσει αληθινά
όταν τις άμυνές του είχαν τρυπήσει,
ή βαθιά θαμμένος στην ανασφάλεια είχε ξυπνήσει;

Μα, τα συναισθήματα με τις σκέψεις χτίζουν ιστό
και το χρόνο τον κάνουν άλλοτε φίλο κι άλλοτε εχθρό
χωρίς ποτέ να ξέρεις ποιο απ' τα δυο, μέχρι να τελειώσει
και τις αναμνήσεις στο παρελθόν σου να παγώσει

Αρκεί στο τέλος να μάθεις και να θυμάσαι,
πως μόνος σου ποτέ δεν θα 'σαι
γιατί μια φορά αν σ'αγάπησαν πολύ,
για πάντα μπορεί εκείνο να κρατήσει στην ψυχή