Special thanks

Τόσες νύχτες είχε περάσει μπροστά από τον καθρέπτη,
να καταριέται, να κλαίει και να φωνάζει στην κάθε της σκέψη
κι είχε καταφέρει τελικά, με αναμνήσεις αγκαλιά,
να κοιταχτεί ξανά, και κάτι όμορφο να δει, στ' αλήθεια.
Ποτέ της, καμιά άλλη στιγμή δεν θυμόταν
που εκείνη κι ο εαυτός της να ήταν πιο αγαπημένοι
απ' όταν εκείνες οι μορφές, οι υπέροχες, της μιλούσαν
και την άφηναν, μέσα από τα μάτια τους,
να δει κάποια άλλη, με πραγματική αξία και σημασία.
Ήξερε βέβαια, πίσω από την χαμηλή της φωνή
και πέρα από τα μισόκλειστά της μάτια,
δεν μπορούσαν οι σκέψεις της να δραπετεύσουν
κι έτσι ήθελε λίγα από τα συναισθήματά της να μοιράσει,
σαν φυλλάδια για πανηγύρι γιορτινό,
ώστε, αν κανένας τους, αρκετά αφελής ήταν
για να σκεφτεί πως κανένα χάρισμα δεν είχε
ή τίποτα αληθινά σωστά δεν έκανε,
να μπορέσει για λίγο να νιώσει την δύναμη
που από εκείνους έπαιρνε,
απλά και μόνο από την ύπαρξή τους κοντά της.


Αφού ήταν ξεχωριστή για αυτούς,
κάτι παραπάνω θα έβλεπαν σε εκείνη, σωστά;