Κ

Ένιωθε μέσα της πως είχε κλειδωθεί

και αν η πίεση άξιζε τον κόπο που και που αναρωτιόταν.

Στις σκέψεις της είχε θέσει κανόνες,

με τιμωρία όσο αυστηρή όσο η μοναξιά και ο πόνος της.

Τα όριά της δεν έπρεπε να περνά,

μα τον εαυτό της είχε πείσει πως τα σύνορα καν δεν υπήρχαν,

ενώ άλλο τίποτα δεν είχε να κρύψει μέσα της.

Κι όσο έβραζε μέσα της αγάπη,

σε άλλες μορφές τη μετέφραζε κι έλεγε

"τόσο ξεχωριστός είναι εκείνος, που τόσο ξεχωριστά νιώθω",

μέχρι που 'ρθαν στιγμές που τρόμαξε πολύ.

Φοβήθηκε.

Φοβήθηκε πολύ ότι τον έλεγχο έχανε 

και ο τοίχος που είχε στήσει μπροστά του διαλυόταν.

Κι όσο ήξερε πως άλλος τον γκρέμιζε κι όχι εκείνος,

τόσο μεγάλωνε ο τρόμος.

Γιατί, εκείνη, μονάχα εκείνη, ήξερε σε τι νήμα κρεμόταν τόσο καιρό

και πόσο θα τη μισούσε αν εκείνο άφηνε να σπάσει.

Γιατί, πάντοτε βαθιά μέσα της, περίμενε,

το άπιαστο, το αδύνατο όνειρο

και δεν το παραδεχόταν σε κανέναν

και κυρίως στον εαυτό της.

Μα αν το άπιαστο της το έφερνε το μυαλό της πιο κοντά,

το 'ξερε, φοβόταν, θα γλιστρούσε,

τον έλεγχο, τον εαυτό της

και πάνω απ' όλα, εκείνον θα έχανε.

Κι ευχόταν τότε, 

όσο εκείνος ελπίδα της ακάλεστος γινόταν,

αν ποτέ άφηνε τις εικόνες που πολεμούσε,

στο μυαλό της να απλωθούν,

ελεύθερη να μπορούσε, έστω για εκείνη,

να τον αγαπά.