για μια φορά, τα γράμματα βγαίνουν πιο εύκολα από τους φθόγγους

Όλα τα 'ξερα, όλα.

Μέσα στο κεφάλι μου

ρίζωσαν πριν καν φτάσουν κοντά στα χείλη σου

μα δεν είναι πως δεν καταλαβαίνω,

είναι πως δεν μπορώ να εξηγήσω

και πως, ξέρεις, κάνεις άλλος ποτέ 

δεν μου φώναξε τις ίδιες μου τις σκέψεις.

Είναι που με μπερδεύει-

με μπερδεύουν τα λόγια της,

με μπερδεύουν τα μάτια της,

με μπερδεύει η στάση της.

Θολώνω.

Θολώνει η σκέψη μου,

θολώνουν και τα μάτια μου,

θολώνει η πραγματικότητά μου

και μέσα στη δική της,

ο κόσμος αλλάζει.

Κρυβόμουν,

μια ζωή κρύβομαι.

Και μια ζωή αφήνω τις φωνές 

να βασανίζουν εμένα,

μόνο εμένα.

Είναι που 'μαι δειλή από μικρή,
είναι που έχω μάθει να κάνω πίσω,
που 'μαι παράλογα λογική,
που πάντα νιώθω πάνω μου το βάρος της λύσης
και είναι που δεν είμαι σίγουρη.

Σίγουρη για τίποτα,
μα για ένα μόνο-
σιχαίνομαι τον τρόπο που με βλέπει.
Ακόμη κι αν πιστεύει πως έτσι θα 'πρεπε να 'μαι,
τον μισώ.

Δεν είμαι τέλεια,
είμαι κατεστραμμένη.
Και είμαι έτσι,
επειδή ακριβώς προσπάθησα να γίνω τέλεια