I guess..

Χόρευε ακατάπαυστα μεσ' τη βροχή
και τα γυμνά πόδια της έκαιγαν πάνω στο δάπεδο,
μα αυτό ήταν ό,τι μπορούσε να κάνει,
δεν μπορούσε να σταματήσει.
Στριφογύριζε εδώ κι εκεί, 
ρίχνοντας μόνο που και που μικρές ματιές στους θεατές της,
όσο η μουσική γινόταν όλο και πιο δυνατή
και όσο εκείνη όλο και περισσότερα βήματα έχανε.
Στο κέντρο της προσοχής,
κάτω από τους προλύχρωμους προβολείς,
μπροστά σε ένα κοινό που παρακολουθούσε την κάθε της κίνηση,
ήταν μόνη.
Έσκυβε για καμιά ανάσα μυστικά,
όταν έπεφτε το βράδυ κι όλοι κοιμούνταν
και τα κρυφά της δάκρυά μπερδεύονταν με τον ιδρώτα της.
Ήταν μόνη, 
και η μουσική άλλαζε,
και το σκηνικό μεταβαλλόταν,
κι εκείνη ζαλιζόταν.
Τα χρώματα πετούσαν μπροστά της
κι εκείνη προσποιούταν πως ήταν πεφταστέρια
και μέσα της έκανε ευχές,
να σταματήσει για λίγο ο χορός,
να κατέβει από αυτή την μουχλιασμένη σκηνή.
Τα φώτα ενώνονταν,
οι φωνές βούιζαν,
η μουσική μούγκριζε,
η ψυχή της έτρεμε,
εκείνη, έπεσε.

'Υποθέτω αυτό ζήτησα' σκέφτηκε με το πρόσωπό της να χαϊδεύει το πάτωμα,
τα μάτια της επιτέλους κλειστά και την καρδιά της για πρώτη φορά να κινείται πιο γρήγορα από εκείνη.