πώς τα γρυλίσματα γίνονται γέλια
και πώς έπειτα από αυτό συνεχίζουν οι χτύποι στους τοίχους
να συγχρονίζονται με αυτούς της καρδιάς μου
πώς τρέμω ολόκληρη μα μένει το μυαλό μου παγωμένο,
πώς ξεραίνεται η πνοή μου και συνεχίζω να ονειρεύομαι,
πώς όλα με σημαδεύουν κι εγώ τους γυρνάω την πλάτη
πώς ξέρω ότι φταίω και δεν σπάω,
πώς με κοιτάζεις ακόμη στα μάτια
και πώς τον αφήνεις να εκπνέει φλόγες
πάνω στο ήδη καμένο πρόσωπό σου
πώς και γιατί είσαι ακόμη εδώ δεν το ξέρω..
και πώς έπειτα από αυτό συνεχίζουν οι χτύποι στους τοίχους
να συγχρονίζονται με αυτούς της καρδιάς μου
πώς τρέμω ολόκληρη μα μένει το μυαλό μου παγωμένο,
πώς ξεραίνεται η πνοή μου και συνεχίζω να ονειρεύομαι,
πώς όλα με σημαδεύουν κι εγώ τους γυρνάω την πλάτη
πώς ξέρω ότι φταίω και δεν σπάω,
πώς με κοιτάζεις ακόμη στα μάτια
και πώς τον αφήνεις να εκπνέει φλόγες
πάνω στο ήδη καμένο πρόσωπό σου
πώς και γιατί είσαι ακόμη εδώ δεν το ξέρω..
τύψεις, φόβος, σιωπή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου