the simplest things

Καθετί μικρό έκλεινε τις πληγές της

και καθετί μικρό γέμιζε τις τρύπες μέσα της.

Ο τρόπος που το βλέμμα του άλλαζε  
κι ο τρόπος που πίστευε σε εκείνη.

Τα βήματά του προς το μέρος της μόλις έφτανε κοντά,

η ζεστή αγκαλιά που της ανταπέδιδε,
οι κινήσεις των χεριών και του προσώπου που έδειχναν τη χαρά του.

Εκείνο το χαμόγελο που φορούσε 

κάθε που οι σκέψεις τους συναντιόνταν κρυφά

κι εκείνες οι λέξεις που μόνο εκείνος είχε προφέρει πρώτος.

Το πώς εκείνη ήξερε να ξεχωρίζει τις στιγμές

και να συμβαδίζει μαζί του όποτε χρειαζόταν.

Το πώς κι εκείνος την έκανε να νιώθει σημαντική.

Τα λόγια που σχεδόν ψιθύριζε πίσω από το γέλιο

και όλα εκείνα που μπορούσε να δει μέσα του

και κανένας άλλος δεν φαινόταν να μπορεί


Καθετί μικρό ήταν κομμάτι 
που τρόμαζε μακρυά τους εφιάλτες