delusion

Έβαλε τα δυνατά της να κρατήσει το πρόσωπό της ψύχραιμο,
κράτησε τα μάτια της στο πάτωμα -το πιο σημαντικό κομμάτι-
και με μια αθόρυβη ανάσα έκανε το πρώτο βήμα.
Δεν έπρεπε να δειλιάσει τώρα, θα ξεσκεπαζόταν,
ακόμη κι αν ήξερε πως ήδη είχε φανερωθεί.
Μα τι ήταν αυτό που ήθελε να κρύψει;
Τίποτα, ελάχιστο, ασήμαντο. Κι όμως, μυστικό.
Ήταν σίγουρη πως η έκφρασή της δεν είχε αλλάξει καθόλου,
αλλά κάτι ήταν λάθος.
Μόλις πέρασε επιτέλους αφέθηκε ελεύθερη να κοκκινίσει από την ένταση
και εισέπνευσε δυνατά για να ηρεμήσει την καρδιά της.
" Τι;" 
Φόρεσε το απορημένο της ύφος και κοίταξε τη διπλανή της.
"Τι ήταν;", επέμεινε εκείνη.
Τίποτα έξυπνο δεν βρέθηκε πρόχειρο στα χείλη της,
οπότε γέλασε νευρικά, πάντα με τα φρύδια της ενωμένα στο ιδρωμένο μέτωπό της.
"Ένα φάντασμα." ψιθύρισε στον εαυτό της. 
Μα ήταν μεγάλη πια για να πιστεύει σε φαντάσματα και σε παραμύθια. 
Και της το είχαν πει τόσες φορές..