it's show time

σπασμένα γυαλιά,

σπασμένη καρδιά

και δυο μάτια που κλείνουν,

αρνούνται να κλάψουν

και μεσ' την ταραχή,

γελούν αμήχανα,

πίσω από τα χείλη,

σιωπηλά

τίποτα δεν έμεινε πια να χαθεί

και σε μια μάχη άνιση, 

το γελοίο ντύνεται δίκαιο

και το παράλογο σωστό

κανείς δεν χρειάζεται να ξέρει,

είν' η σιωπή αυτό που τόσο έλειψε

και που τώρα παλεύει να νικήσει την παράνοια

με τους συμμάχους λαβωμένους

οι τοίχοι έχουν αρχίσει κι εκείνοι να τρίζουν,

λεπτό το λεπτό πλησιάζουν γρυλίζοντας,

όλα τα ρολόγια θα τα λιώσουν

και ο χρόνος θα φοβηθεί κι εκείνος

και θα σταματήσει εδώ

για μια φορά, τα γράμματα βγαίνουν πιο εύκολα από τους φθόγγους

Όλα τα 'ξερα, όλα.

Μέσα στο κεφάλι μου

ρίζωσαν πριν καν φτάσουν κοντά στα χείλη σου

μα δεν είναι πως δεν καταλαβαίνω,

είναι πως δεν μπορώ να εξηγήσω

και πως, ξέρεις, κάνεις άλλος ποτέ 

δεν μου φώναξε τις ίδιες μου τις σκέψεις.

Είναι που με μπερδεύει-

με μπερδεύουν τα λόγια της,

με μπερδεύουν τα μάτια της,

με μπερδεύει η στάση της.

Θολώνω.

Θολώνει η σκέψη μου,

θολώνουν και τα μάτια μου,

θολώνει η πραγματικότητά μου

και μέσα στη δική της,

ο κόσμος αλλάζει.

Κρυβόμουν,

μια ζωή κρύβομαι.

Και μια ζωή αφήνω τις φωνές 

να βασανίζουν εμένα,

μόνο εμένα.

Είναι που 'μαι δειλή από μικρή,
είναι που έχω μάθει να κάνω πίσω,
που 'μαι παράλογα λογική,
που πάντα νιώθω πάνω μου το βάρος της λύσης
και είναι που δεν είμαι σίγουρη.

Σίγουρη για τίποτα,
μα για ένα μόνο-
σιχαίνομαι τον τρόπο που με βλέπει.
Ακόμη κι αν πιστεύει πως έτσι θα 'πρεπε να 'μαι,
τον μισώ.

Δεν είμαι τέλεια,
είμαι κατεστραμμένη.
Και είμαι έτσι,
επειδή ακριβώς προσπάθησα να γίνω τέλεια

μουρμπουλήθρες

άνοιγε το στόμα της

και ο άνεμος περέσερνε μακρυά

τις λέξεις που ελευθέρωνε

και τις ανασυναρμολογούσε κατά βούληση,

ψιθυρίζοντας όλα τα λάθος πράγματα-

μα ποιες λέξεις να χωρέσουν τη θλίψη,

ποιες λέξεις να χωρέσουν τις ενοχές,

ποιες λέξεις να χωρέσουν ό,τι δεν χωρούσε στις σκέψεις της-

όποιες κι αν ήταν, έπαιζαν άσχημο παιχνίδι

και ήξεραν πολύ καλά να την αποφεύγουν

I guess..

Χόρευε ακατάπαυστα μεσ' τη βροχή
και τα γυμνά πόδια της έκαιγαν πάνω στο δάπεδο,
μα αυτό ήταν ό,τι μπορούσε να κάνει,
δεν μπορούσε να σταματήσει.
Στριφογύριζε εδώ κι εκεί, 
ρίχνοντας μόνο που και που μικρές ματιές στους θεατές της,
όσο η μουσική γινόταν όλο και πιο δυνατή
και όσο εκείνη όλο και περισσότερα βήματα έχανε.
Στο κέντρο της προσοχής,
κάτω από τους προλύχρωμους προβολείς,
μπροστά σε ένα κοινό που παρακολουθούσε την κάθε της κίνηση,
ήταν μόνη.
Έσκυβε για καμιά ανάσα μυστικά,
όταν έπεφτε το βράδυ κι όλοι κοιμούνταν
και τα κρυφά της δάκρυά μπερδεύονταν με τον ιδρώτα της.
Ήταν μόνη, 
και η μουσική άλλαζε,
και το σκηνικό μεταβαλλόταν,
κι εκείνη ζαλιζόταν.
Τα χρώματα πετούσαν μπροστά της
κι εκείνη προσποιούταν πως ήταν πεφταστέρια
και μέσα της έκανε ευχές,
να σταματήσει για λίγο ο χορός,
να κατέβει από αυτή την μουχλιασμένη σκηνή.
Τα φώτα ενώνονταν,
οι φωνές βούιζαν,
η μουσική μούγκριζε,
η ψυχή της έτρεμε,
εκείνη, έπεσε.

'Υποθέτω αυτό ζήτησα' σκέφτηκε με το πρόσωπό της να χαϊδεύει το πάτωμα,
τα μάτια της επιτέλους κλειστά και την καρδιά της για πρώτη φορά να κινείται πιο γρήγορα από εκείνη. 

overdosed

η κάθε σκέψη της καταρράκτης,
χαμένη στην άβυσσο των συνειρμών της
πέφτει με ορμή όλο εκείνο το βάρος 
που είχε αφεθεί και πάλι εμπρός της


μοιάζει παγωμένη στην επιφάνεια,
μα μια φωτιά μέσα της βράζει
και οι καπνοί της -γέλιο ή κλάμα-
καίνε όποιον τολμήσει να πλησιάσει


ο έλεγχος έχει αρχίσει να ραγίζει,
να σταματήσει προσπαθεί,
πριν να ΄ναι πια πολύ αργά,
πριν η φωτιά εξαπλωθεί-
να σταματήσει προσπαθεί

the simplest things

Καθετί μικρό έκλεινε τις πληγές της

και καθετί μικρό γέμιζε τις τρύπες μέσα της.

Ο τρόπος που το βλέμμα του άλλαζε  
κι ο τρόπος που πίστευε σε εκείνη.

Τα βήματά του προς το μέρος της μόλις έφτανε κοντά,

η ζεστή αγκαλιά που της ανταπέδιδε,
οι κινήσεις των χεριών και του προσώπου που έδειχναν τη χαρά του.

Εκείνο το χαμόγελο που φορούσε 

κάθε που οι σκέψεις τους συναντιόνταν κρυφά

κι εκείνες οι λέξεις που μόνο εκείνος είχε προφέρει πρώτος.

Το πώς εκείνη ήξερε να ξεχωρίζει τις στιγμές

και να συμβαδίζει μαζί του όποτε χρειαζόταν.

Το πώς κι εκείνος την έκανε να νιώθει σημαντική.

Τα λόγια που σχεδόν ψιθύριζε πίσω από το γέλιο

και όλα εκείνα που μπορούσε να δει μέσα του

και κανένας άλλος δεν φαινόταν να μπορεί


Καθετί μικρό ήταν κομμάτι 
που τρόμαζε μακρυά τους εφιάλτες

night walk

Τριγύριζε μόνη της τη νύχτα μουρμουρίζοντας στον εαυτό της.

Που και που τα χέρια της τεντώνονταν, κι έκαναν να αρπάξουν τον άνεμο με προσδοκία,

μα εκείνος έτρεχε ανάμεσα απ' τα δάχτυλά της κι έτσι εκείνη, 

με κάθε της προσπάθεια να την κάνει να νιώθει μισή,

συνέχιζε τον μοναχικό της δρόμο.

Δεν την έψαχνε κανείς, οι σκέψεις της, μόνες κι εκείνες,

της κρατούσαν συντροφιά και που και που της τραγουδούσαν λόγια ενθαρρυντικά.

Μεσ' το σκοτάδι συναντούσε κάθε τόσο την ζωή της,

και την έβλεπε μέρα με τη μέρα να αδειάζει,

ενώ παρατηρούσε όλα όσα έχανε και όλα όσα θα μπορούσαν να είναι αλλιώς πάνω της.

Τα ρούχα της ήταν παλιά και τρύπια, μα αρνιόταν να τα βγάλει

καθώς κάποτε ήταν τα αγαπημένα της.

Τα μάτια της γυάλιζαν και το πρόσωπό της, αν και ήταν καθαρά ένα πρόσωπο μικρού παιδιού, μαρτυρούσε μια σοφία που εκείνη ποτέ της δεν κατάφερε να αποκωδικοποιήσει.

Γυρίζοντας πίσω, παρατηρούσε με λαχτάρα τις περαστικές φιγούρες όπως απομακρύνονταν και διάβαζε σκεπτική την απορία στις εκφράσεις τους.

Μερικές φορές, αν κάποιος πλησίαζε πολύ κοντά, κρυβόταν μες τις χούφτες της,

ενώ άλλες ένιωθε τα πόδια της να μην την κρατάνε όσο κάποιος άλλος έφευγε μακρυά.

Όσο συνέχιζε το ταξίδι της, τα βήματά της γίνονταν πιο βαριά,

ακόμη κι αν άφηνε κομμάτια του εαυτού της στο δρόμο.

delusion

Έβαλε τα δυνατά της να κρατήσει το πρόσωπό της ψύχραιμο,
κράτησε τα μάτια της στο πάτωμα -το πιο σημαντικό κομμάτι-
και με μια αθόρυβη ανάσα έκανε το πρώτο βήμα.
Δεν έπρεπε να δειλιάσει τώρα, θα ξεσκεπαζόταν,
ακόμη κι αν ήξερε πως ήδη είχε φανερωθεί.
Μα τι ήταν αυτό που ήθελε να κρύψει;
Τίποτα, ελάχιστο, ασήμαντο. Κι όμως, μυστικό.
Ήταν σίγουρη πως η έκφρασή της δεν είχε αλλάξει καθόλου,
αλλά κάτι ήταν λάθος.
Μόλις πέρασε επιτέλους αφέθηκε ελεύθερη να κοκκινίσει από την ένταση
και εισέπνευσε δυνατά για να ηρεμήσει την καρδιά της.
" Τι;" 
Φόρεσε το απορημένο της ύφος και κοίταξε τη διπλανή της.
"Τι ήταν;", επέμεινε εκείνη.
Τίποτα έξυπνο δεν βρέθηκε πρόχειρο στα χείλη της,
οπότε γέλασε νευρικά, πάντα με τα φρύδια της ενωμένα στο ιδρωμένο μέτωπό της.
"Ένα φάντασμα." ψιθύρισε στον εαυτό της. 
Μα ήταν μεγάλη πια για να πιστεύει σε φαντάσματα και σε παραμύθια. 
Και της το είχαν πει τόσες φορές..

Είναι τόσα, που τελικά καταλήγουν τίποτα

-Πες μου, πώς αισθάνεσαι;

-Γιατί να σου πω;

-Για να το βγάλεις από μέσα σου.

-Γιατί να βγει κάτι τέτοιο από μέσα μου; 

Είναι καλύτερα εκεί, δεν θέλω να βγει.

-Δεν μπορώ να σε βοηθήσω

 αν δεν μου πεις.

-Ούτε τη βοήθειά σου τη θέλω.

-Τι θέλεις;

-Και πώς δηλαδή να σου πω;

-Τι εννοείς;

-Ποιες λέξεις θα το χωρέσουν; 

-Προσπάθησε. Τι είναι;

-Δεν είναι

what now?

πώς τα γρυλίσματα γίνονται γέλια
και πώς έπειτα από αυτό συνεχίζουν οι χτύποι στους τοίχους
να συγχρονίζονται με αυτούς της καρδιάς μου

πώς τρέμω ολόκληρη μα μένει το μυαλό μου παγωμένο,
πώς ξεραίνεται η πνοή μου και συνεχίζω να ονειρεύομαι,
πώς όλα με σημαδεύουν κι εγώ τους γυρνάω την πλάτη

πώς ξέρω ότι φταίω και δεν σπάω,
πώς με κοιτάζεις ακόμη στα μάτια
και πώς τον αφήνεις να εκπνέει φλόγες
πάνω στο ήδη καμένο πρόσωπό σου

πώς και γιατί είσαι ακόμη εδώ δεν το ξέρω..

τύψεις, φόβος, σιωπή